Microsoft Word kuk turklari asiri ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
30
sifatida qarash, ikkinchisi - o‘sha bio-masaning bir qismi sifatida har bir inson, o‘zimni 
ham hisoblaganda, bu faktdan juda xafa bo‘lgan bo‘lardi. Inson zoti borki o‘z 
shaxsiyatini, ya'ni o‘z chiqindisi, siydigini himoya qilishga intiladi. 
Umuman biz kimmiz? Katta-katta maydonlarni o‘z chiqindilari bilan bulg‘ovchi, uchta 
Nyu-Yorkka teng binodagi nonni yeb tashlaydigan va obi maniylari bilan butun 
galaktikani boyitadiganlarmi? Kimmiz o‘zi? Yaxshi-yomon, katta-kichik, baland-pastni 
barbod qiluvchilarmi? Kimmiz? Biznes kartamizda yoxud gazeta sarlavhasidagiday go‘ng 
ustida o‘rmalayotgan qurtlarmizmi?.. 
Kimmiz axir? Matlubotning quli, har besh yil, yil, olti oy, bir oy, ikki hafta, bir hafta, har 
soniya nafsi hakalak otganlarmi yo? Kim, kim? Do‘zax deb atalmish maydonni 
yeganlarini qusib to‘ldiradiganlarmi?.. 
39
Meteorologiya markazida o‘yga berilib o‘tirgan edim, birdan jangarilar jarimizning 
shundoqqina og‘zida hujum qilishga qaror qilishsa bo‘ladimi. O'tgan kecha ular buni 
bizdan sir tutishmagan, bizni o‘zlariga qarashli kishilar deb hisoblashar va xavfsizligimiz 
bilan ham qiziqmay qo‘yishdi. Biroq ular bu borada xato ketdilarki, bizning borligimiz 
uchun ham qarshi taraf muzokaraga rozi bo‘ladi deb o‘ylashgandi. Ular bizni xavfsiz 
yo‘lak yoki bo‘lmasa aqalli bu yerda qishlash uchun oziq-ovqat zahirasiga sotmoqchi 
edilar. Eshitishimcha, ulardagi oziq-ovqat kamaygan, shu bois Li ikkovimiz ular uchun 
keraksiz narsaga aylanganmiz, bizdan qutilish oson emas, ular bilan qolishimiz ham bir 
tiyin foyda keltirmasdi. Shunda men bizni otib o‘ldirishlari ham mumkin, degan o‘yga 
bordim, chunki vaziyat tobora keskinlashib borardi. Ular hujum qilish yo muzokaraga 
chiqish ustida bahslashishardi. Qo‘mondonlardan biri boshqasini qo‘rqoqlikda ayblagandi, 
ikinchisi bizga shunday g‘azab bilan qaradiki, go‘yoki ularning tortishuviga biz sababchi 
bo‘lgandek. Lekin men boshqa bir narsadan qo‘rqayotgandim: biz uning zaifligiga guvoh 
bo‘ldik va jangarilar (faqat ular emas) buni osongina esdan chiqarishmaydi. 
Biroq keyingi kun kechqurun nohaq ekanimni angladim.
Ertangi kun, bomdod namozidan keyin, juda erta boshlandi. Jangarilar qurollarini olib, 
bizni hech bir soqchisiz boshpanamizda qoldirishdi. Hatto bir-birimizga bog‘lab ham 
qo‘yishmadi. Lini bilmadim-u, lekin men o‘zimni ancha xo‘rlanganday his etdim. Ular 
bizni bir uyum axlat kabi hech bir gap-so‘zsiz tashlab ketishdi. Ular bilan bir oydan oshiq 
birga bo‘ldik, hamma narsani birga bo‘lishdik, o‘lim oldida teppa-teng turdik va nihoyat 
ular bizni bu yerda unutib qoldirishdi... Quyosh ko‘tarilib, tonggi shabada miltiqlarning 
aniq-tiniq ovozini keltirdi. Hech bir sababsiz Li ikimiz o‘rnimizdan irg‘ib turib 
meteorologik minora o‘rnatilgan platforma tomon yugurdik. Sovuq qoyalarga tirmashib, 
torgina g‘orning og‘zini, bir necha tank va zirhli mashinalar tog‘larga qarata o‘t 
ochayotganini va qoyalar ortiga bekinayotgan jangarilarning kichkina jussalarini ko‘rdik. 
Tanklar yaqinlashib kelar va biz turgan joy jangni kuzatish uchun juda qulay edi. Li, 
imkoniyatdan foydalanib, hukumat kuchlariga bizning u yerdaligimizni bildirish uchun 
signal beradi, deb o‘ylagandim, yo‘q, u churq etmay turdi. Qiziq, hayotimda birinchi 
marta haqiqiy urushni ko‘rib turgan bo‘lsam-da, lekin avvalgi bomba tushishlari sababmi 

---

Ko‘k Turklari asiri (roman). Nouman Smaylz