Microsoft Word kr vijdon azobi ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
41
- Олмонияга бориб мени унутасиз деб қўрқаман. Ёнига учиб келдим.
- Алифим телба бўлдингми? Бу гапни менга қандай айтяпсан. Мен сени унутиб, олмон 
таннозларига қарайманми? Шунчалик пасткаш бўлдимми? Шундай золимликда айбласанг сени 
кечирмайман. Мени билмайсанми? Сен учун, сенга уйланиш учун ўлимимга рози бўлганман. 
Менда қандай шубҳаланасан? - дедим.
- Аёл эркакни, эркак аёлни тортармиш, Олмин гўзаллари эса икки карра торатрмиш. 
"Жуфти ёнида бўлмаган аёл ҳам, эркак ҳам зинога яқин туради", дердилар отам. Жуда 
қўрқяпман, - деди. Автобусга минганимда ҳам ёнимда ажралмади.
- олти ой кут, жоним, олти ой. Ундан кейин сени ҳам олиб кетаман. Сенсиз Олмонияни не 
қиламан, - дердим. Сўнгги сўзимиз шу бўлди. Ҳайрлашдик. Олмонияга келган илк кунларим 
Алифимнинг қадри ўтди. "Нимага ҳам келдим" деб кўп пушаймон бўлдим. Аввал аҳр куни 
ҳатлар ёздим. "Алифим оз қолди, сени олиб келаман" дердим. Кейинроқ эса ҳар куни 
ёзолмадим. Уч ой ўтгач, олмон қизи Вера йўлиқди. Рўйҳушлик бермадим. "Менинг севимли 
ҳотиним бор, даф бўл", дедим. Аммо у қулоқ солмасди, чала чулпа туркчалаб:"Сени жуда-жуда 
севаман", дерди. Асло, Алифимга ҳиёнат қилолмайман. Аммо насроний қиз жозибадор ва 
маъсум чеҳрали эди. Майл эта бошладим... Ва Верага ошиқ бўлиб қолдим. Алифни унутдим. 
Энди бор-йўғим Вера эди. Энди ойлар ўтди, Алифга ҳат ёзмай қўйдим. Бир куни ҳат келди. 
Алифдан эди.
"Азизим, қайларда қлдингиз? Олмонияни маскан тутдингизми? Қайдасиз? Ҳастамисиз, 
ҳабарингиз йўқлигидан қайғудаман. уйқум келмайди. Болалар:"Отамиз бизни унутди", 
дейишмоқда. Фотима:"Отамнинг юзини эслай олмаяпман" деди. Ҳаётингизни билайлик. Икки 
қатор ҳат ёзиб юборинг. Дўстингиз ҳам, ҳато қилмасин, қарзини берсин, деяпти. Не бўлди 
сизга ҳотинингизни гап эшиттирадиган, сўзига эгалик қилолмайдиган бўлиб қолдингизми? Сиз 
шараф соҳиби, ор-номуслик инсон эдингиз-ку. Жоним, икки энлик ҳат ёзинг, ҳолингизни билай, 
телба қилманг, зиёда куттирманг, илҳақ этманг".
Хатни ўқиётганимда Вера келиб қолди. "Нима бўлди, севгилим", деди. Ҳеч нима бир аҳмоқ 
дўстимдан ҳат келибди, деб қўя қолдим. У ҳам бемалол:"Мен эса аҳмоқ ҳотинингдан ҳат 
келибдими деб ўйлаб, беҳуда рашк қилибман", деди. ОҲ!! Алифимни бошқаси аҳмоқ деса-ю, 
мен унинг жағини уштмасам... унга:"Сен қандай қилиб менинг ҳотинимни аҳмоқ деяпсан", 
деёлмасам. Вера мени ҳурмат қилар, улуғларди. Уни ҳафа қилолмасдим. Ойлар, йиллар шундай 
ўтди. Верадан бир бола кўрдим. Алиф нима қиляпти? Билмасдим. Бир куни Вера билан 
қўлтиқлашиб кетарканмиз, шундай уйимизнинг олдида ҳотиним Алиф билан юзма-юз келсак 
бўладими?! Ё, Раббий! Қотиб қолдим. Ҳа, бу Алиф эди. У ҳам музлаб қолганди. Иккимизнинг 
ҳам тилимиз музлаб қолганди. Уятдан ер ёрилса-ю, унинг қарига кириб керсам дедим. У 
қанчалар қийналгандир... Алифнинг азобини ҳис қилиш учун уни ҳам бир эркак билан кўришим 
лозим эди. Бир-биримизга ҳаяжонланиб қарар эканмиз, биринчи бўлиб сўз бошлаган Алиф 
бўлди: 
- Вой, э воҳ, менинг жоним жаҳоним, борлиғим ҳаиқатдан ҳам сизмисиз? Жонимни берган 
одамим шу сизмисиз? Ўша, дунёларга алмашагним сизмисиз?
У силкиниб силкиниб йиғларди. Деворга суянб қолди.
- Қарзини тўламаган дўстингиз:"Бир кеча кел, эрингдаги қарзимни кечиб юбораман", деди... 
. ор-номусингиз қолганми?
Жавоб бермоққа имконим йўқ эди. Вера суҳбатлашмоқчи бўлди. Биринчи бор 
унга:"жим!"дедим. Бу менинг ҳотиним, унга ҳақоратни раво кўрмайман, дедим.
- Кел уйимизга кирайлик, - дедим. Ёшли кўзалри билан қаради.
- Уйимиз эмас, сизнинг уйингиз бор. Бизнинг уйимиз барбод бўлди энди, - деди ва орқага 
қайтди. Етиб олдим.
- Қайга кетяпсан, чиптангни олай, - дедим. Гўё лутф этардим. Олдимда қол демасдим. 
Сенга чипта олайин дердим. Уяти йўқ одамман.

---

Виждон азоби. Амина Шанликўғли