Microsoft Word kr vijdon azobi ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
39
билан ҳам мени ҳайрон қолдирарди. ажабо, Ислом янлишми? Ёки шайтон? Билолмасдим. Менга 
эркак бўлмаган жойда бошни очиб юриш мумкинлигини айтарди. Эркак бўлмагач зиёни йўқ деб 
ўйлардим мен ҳам. Дугоналаримнинг орасида бошимни оча бошладим. Намозларимни ҳам 
секин-секин камайтира бошладим. Диний китоблар ўрнини ТВ эгаллай бошлади. Энди мактабда 
бошимни ўрамасдим. Ташқарида эса чала-чулпа ўрардим.
Рўмолимни яримёрти ўраб, дугоналарим билан ташқарига чиқаётганимизда, улар 
аҳзиллашиб:"Қўполлигинг қолмади қолмади-да. Замондан ортда қолдинг", - дея камситишар, 
лекин мен уларга қулоқ солмай ўранардим. Бир нарсаларни пичирлаб кулишарди.
Ҳар доим катта кўчадан кетардик, бу гал жин кўчалардан айланиб ўтишни истадик. Кўчага 
кирганимизда бир дугонам бошимдан рўмолимни тортиб олди. Ҳайрон бўлдим. Қандай қилиб 
бу ўйинни аввалдан сезмадим. Рўмолини иккига бўлиб қўлимга тутди. Бўлганича бўлди. 
Қайғурдим. Аммо дугоналарим шундай ҳам қанчалар гўзалсан, дея мени овунтирдилар. Менда 
иймон бўлганида мактабга қайтардим, лекин мен иймонимни олдирган эдим. Мен иккинчи 
ўйиндан беҳабар борардим. Улар мени истироҳат боғига бошлаб боришди. Саккиз қиз 
бўлганимиз учун икки стол атрофига жойлашдик. Ҳар стол атрофига тўрт кишидан ўтириши 
керак бўлгани ҳолда бизнинг столга уч киши, наригисига беш киши жойлашишди. Кўнглимга 
бошқа нарса келтирмасдан:"Нега улар сиқилишиб бизнинг ёнимизда бир жойни бўш 
қолдиришди", деб ўйладим ва сўрадим. Улар:"Меҳмонимиз бор", дейиҳди. Меҳмон ўша олғир 
муаллим экан. Ҳайрон қолдим. Бу ерга келишимиздан қандай ҳабардор бўлди экан? Менинг 
бундан ҳабарим йўқ, дугоналарим қайдан билишади? Кайфиятим бузилди. Боғда айланиб 
келганимиздан кейин икки шеригим бир баҳона қилиб туриб кетишди. Орқадаги столга 
қарамасдим. Қарамоқчи бўлганимда муаллим гапга тутиб қоларди. Йўлини топиб қарганимда 
дугоналарим йўқ. Иккимиз ёлғзилигимиздан, оқшом тушиб қолганидан безовталандим. Улар 
кетиб қолганини билганимдан кейин жаҳлим чиқди. Ва шу ҳолда муаллимга тикилдим.
- Ўҳ-ҳў, қачон кетишди улар, гапга берилиб кетишганини ҳам билмай қолибмиз, - дея 
сафсата сота бошлади. Жаҳл билан: 
- Ёлғончи! деб бақирдим. Қаергача югуриб борганимни билмайман, фақат йиғлардим. 
Мактабга бориш йўлини билмасдим. Танийдиганим фақат шу шайтон муаллим эди. Ҳар 
томонда маст аластлар тентираб юришарди. Муаллим мени мактабга олиб бориб қўйишини 
айтди. Фақат йўл устида уйига кириб бир нарсани олиши кераклигини айтди. Иложсиз рози 
бўлдим, бошқа йўл йўқ эди. Йўл бўйи гаплашмадик. У уйига кириб кетди, лекин соатлар ўтса 
ҳам-ки чиқмади. Мен муаллимнинг оиласи бор дея, ичкарига киришим зарар бўлмайди дея 
фикрладим. Ичкари киришим билан бирдан эшик бекилди. Қўрқиб ҳушимдан кетдим. Ўзимга 
келганимда, бадбўй ҳид таралар, ичкилик ичилгани билиниб турарди. Югуриб чиқдим. Энди 
нима қиламан? Ўйлай бошладим. Кезинар эканман, бир кутубҳонада "Мактуб" журналига кўзим 
тушди. Олдим, ўқидим. "Виждон азоби" рукни ёқди. Ёзишга қарор қилди ва мана ёзяпман. 
Ўқиганларимга қараганда, баъзилар, ботқоқликдан қутулиб, Аллоҳга қайтганини, ҳузурга, 
ойдинликка эришганини билдим. Мен эса аксинча ойдинликдан ботқоқликка тушиб йўқ бўлиб 
борардим. Энди нима бўлади? Уйимга қайтолмайман. Отам мендай фарзанддан воз кечади. 
Онам шол бўлиб қолганди.
Оҳ, Амина! Қайдасан? Энди ўрнингда фоҳиша Амина борми? Оҳ, Усмон ота! Сўзингизни 
тингласам эди. Бу ҳолга тушмасам эди. Оҳ, ота! Мени ўлдирсангиз эди, бу ёқларга 
юбормасангиз эди. Аввалги Аминангиз йўқ энди. Севимли Аминангиз ўзгарганини кўрсангиз 
эди. Исломий ўрнак қиз эди. Энди зинокор, оврўпалашган аёлларга ўрнак бўлувчи Аминаман. 
Кошки исмим Амина бўлмаса эди, унга доғ туширмасам эди!