Microsoft Word kr shaytanat4 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
64
йўқ» деган маънода жавдираб қарашарди. Қўлларидаги кишанлар ечилиб, чўнтакларидан 
олинган нарсалар рўйхат бўйича бир-бир қайтарила бошлангач, улар чиндан ҳам «гуноҳлари 
йўқлигини» англаб енгил тортишди. Икковлари ҳам бараварига «адам чиқариб олдилар» деб 
ўйлашди. 
Соғинч ва ташвишдан ўртанган юраклар хадик сояси остида учрашганлари учун тилга сўз 
келмай қолди. Титроқ тиллар «Болам!», «Адажон!» дейишгагина қувват топа олдилар холос. 
Асадбек ўғилларини бағрига босиб, кўнгли бир оз ором топгач, қулочини кенг ёйиб икковини 
қанотлари остига олди-да, «Кетдик!» деди. Сўнг жиянлари қатори суюмли бўлиб қолган 
йигитлар билан кўришиш бахтидан бебаҳра қолаётган Жамшидга қараб: 
— Юкларни ўзинг олиб чиқ, — деди. 
— Бек ака, қараб олайлик, — деди Жамшид айбдор одамнинг овози билан. 
— Паст кетма буларнинг олдида. Бир-иккита матоҳни олган бўлса олгандир. 
— Олса майли-ю, қўшиб қўйган бўлса-чи? Кўчага чиққанимизда яна ҳунар кўрсатишмасин, 
дейман... 
Жамшид «хўжайинга ақл ўргатиб балога қолмасайдим» деган хавотирда гапини калта қилди. 
Асадбек кейинги йилларда фақат Чувринди укасигина ақл ўргатса чидарди. Ҳатто Кесакполвон 
тўғри маслаҳат берса-да, аввал бир бобиллаб, сўнг амал қиларди. Жамшид хожасининг бу 
одатини яхши билгани учун ҳам фикрини баён қилишда бир оз чўчиди. Шу пайтга қадар «Бек 
акам «нимага?» деган саволни ёмон кўрадилар. Акамга «хўп бўлади» кўпроқ ёқади», ақидасига 
амал қилиб келган одам учун юракдаги зардоблари тошиб, алам вулқони портлай деб турган 
хожасига бундай дейиш ўзига хос жасорат эди. 
Фарзандларини қанотлари остига олиб эшик томон бир қадам қўйган Асадбек тўхтаб, аъёнига 
ўгирилди. Портлаш ўрнига Жамшид учун кутилмаганда ҳорғинлик билан: 
— Гапинг тўғри, — деб ўғилларини қанотидан чиқарди. 
Жамшид йигитлар билан енгил-елпи кўришиб олгач, капитан чақиртирган милиса иштирокида 
жомадонларни очди. Шу онда телефон жиринглади. Навбатчи гўшакни қулоғига тутиб, ўзини 
танитгач, Асадбекка қаради-да: 
— Ҳа, шу ерда, — деди. Сўнг эшитган буйруғига итоаткорона тарзда: — Хўп бўлади, — деб 
Асадбекни чақирди: — Асад Абдуллаев, сиз мен билан юринг. 
Жамшид ҳам, ўғиллар ҳам кутилмаган бу йўқловдан ажабланиб, капитанга савол назари билан 
қарадилар: 
— Сизлар ишингизни давом эттиринглар, бу ўртоқ ҳозир қайтади, — капитан шундай деб 
Асадбекни даҳлиз бўйлаб бошлади. Даҳлиз адоғига етганида ўгирилиб, Асадбекка: «Шу ерда 
тўхтанг», деб амр этгач, ўнг қўлдаги эшикни тақиллатди. 
«Тўхта, деворга ўгирил, қўлингни орқага қил!» демади, шунисига шукр, — деб ўйлади Асадбек. 
— Мени ким чақирди, мақсади нима? Ўз оёғим билан озод юриб келиб, маҳбус бўлиб 
чиқмасайдим...» 
Бу хаёл васваса ҳосили эмасди. Хонгирейдай одам бир қилиқ билан ўғиллари ўрнига ўзини 
тиқиб қўйиши ҳеч гап эмасди. Агар ҳозир ичкарида тиржайиб ўтирган Хонгирейни кўрса 
Асадбек мутлақо ажабланмаган бўларди. 
Киришга рухсат бўлгач, капитан Асадбекнинг ортидан эшикни оҳиста ёпди. Асадбек ичкари 
кириб салом берди. Чарм палтосини ечмай стулда эмас, столда ўтирган йигит саломга алик 
олиш ўрнига ўзини «КГБ ҳодими», деб таништирди. Гувоҳномасини кўрсатмади. Асадбек эса 
талаб қилмади. 
— Абдуллаев, биздаги маълумотга қараганда Афғонистонда тайёрланган кокоин сен орқали 
Россияга узатилар экан. 
Йигитнинг дабдурустдан сенсираши Асадбекка малол келса-да, ғазабини ютди. Чунки қўяётган 
айби олдида бу сенсираш ҳеч гап эмасди. Хонгирейнинг асл мақсади шу айбномадан сўнг 
ойдинлашгандай бўлди. «Дардинг мени йўқ қилиш экан, нима қилардинг болаларимни эзиб», 

---

Шайтанат (4-китоб). Тоҳир Малик