Microsoft Word kr sh xolmirzayev 2 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
233
билан эриниб гаплашарди. 
Чап томондаги устун панасида турган столни танладим. Буфетга юзланиб, Гулсарадан сўрадим: 
— Шампанга қалайсиз? 
— О, ўзи-да! — деб жилмайди хоним. — Лекин ҳолингизга қаранг, Қувватжон. 
— Қувватжонингизнинг қуввати битта шампанга етар, — дедим-у, илдамладим. 
— Иккита фужер, шампан ва гугурт қутисидек бир жуфт шоколад олиб (чўнтакда фақат автобус 
пули қолиб), келдим. Гулсара менинг аҳволимни сезиб тургандек ийманиш ҳам ачиниш билан табассум 
қилиб: 
— Яхши кунлар ўтиб бўлган экан-у, билмай қолган эканбиз-де, — деди. 
Икковлон кулишдик. Шунда... атрофга қараб олганимни билмай қолдим: билсам, Таваккални 
излаётгандек, у ҳозир етиб келадигандек бир ҳолга тушган эканман. Сўнгра жилмайишни қўймасдан 
курсига ўтирдим. 
Шишанинг сим бўйинбоғини бурар эканман, Гулсара бирданига тошқин ва қандайдир ҳасратли 
оҳангда: 
— Поқиллатворинг! — деб қолди. — Азизим, шундай қилинг... Тўкилса тўкилар. Бир соат, бир 
минут бўлсаям яйраб ўтирайлук! Окангиз айтганларидай — дунё ўтди-ку... Айтмоқчи, жентельмен 
окайиззи кўриб турасизми? 
Мавзу дарҳол Таваккалга бурилганидан мамнун бўлиб: 
— Йўқ. Сизлар учрашиб турсангизлар керак? — дедим. Ва давомини ҳам айтиб юбордим: — 
Каминани унутишди, деб ўпкагина қилиб юрибман, ҳа. 
Гулсара қаттиқ куладиган каби бошини орқага солди-ю, қандайдир хўрсинди, холос. 
— Йў-йўқ. Афтидан, у кишигаям ўшанда «алвидо» деганга ўхшаб қолдим. 
— Демак, учрашар экансизлар. Менгаям шундай девдингиз, мана, худонинг йўлиқтиргани. 
У мужмал бош ирғаб кулди. Шунда шампан тиқини отилиб, поқиллаб кетди. 
— Ҳаётнинг ғанимат эканини тушуниб қолдим, азизим, — деди Гулсара фужерни икки бармоғида 
айлантираркан. — Барча изтироблар, орзу-армонлар — беҳуда экан. Ҳаёт шундай эканки, ҳар қанча 
осмонларга чиқиб кетма, ўзининг измига солар экан. Кейин сан ўзингга қандайдир... 
— Хўш? 
— Сўқмоқ танлар экансан... Умуман, манинг омадим келмади ҳеч. Бир ҳисобда шундай бўлиши 
табиий экан. Чунки ман ҳаётдан кўп нарсаларни талаб этар эдим... Ишонинг, дўстим, Чўлпонмикан, 
қайсидир бир шоир: «Бу денгизнинг чуқурлигини билмай, қулочни катта отдим мен», деган экан. 
— Ҳа.. 
— Ҳаёт бошқача экан. 
— Сиз тушкун гапларни айтяпсиз, Гулсара... Эсдан чиқарманг, эгачи, — сиз тушкун бўласизми, 
ҳаётни борича қабул қиласизми ёки яхши орзу-истакларнинг қачондир бўлсаям рўёбга чиқишини 
орзулаб бунга инониб яшайсизми — умр барибир ўтаверади. 
— Ай, манинг умрим... умримнинг энг яхши, нурли чоғлари ўтиб бўлди, — деди у ва фужерини 
узатди. Чўқиштирган бўлдик. — Қолгани фойдага қолди. Ўшани яхши ўтказишни ўйлавомман кейинги 
пайтларда. Аммо «яхши ўтказиш» учун... Ну и к чёрту! Олдик, азизим! Таваккал окайиз ҳам қолган 
умрини яхши ўтказсин... Уники яхши ўтади. Чунки у переживанияни билмайди. 
— Менимча, унчалик эмас. 
Фужерлар ичидаги «жодугар» камайгани сари суҳ-батимиз қизий бошлади. 
Бу орада у жилдини тиззасига қўйиб, ундаги кўзгуга бир-икки марта қараб олди. Кўз жиякларини 
жимжилоғида артган бўлиб, анчагина қизил сурилган лабларини ялаб қўйди. Назаримда, у вақт ўгган 
сайин ўзида қандайдир сифатли ўзгаришлар юз берадигандек — шуни умид қилаётгандек туюлар ва 
кўзгудаги аксидан қаноатда эмаслигини билдириб қўярди. 
Кўнглимдан кечган тағин бир ҳолни қайд этишим лозим. Гулсара шу тобда илк бор ресторанда 
ўгирган ўша майин — уятчан ва ғамгин жувонга деярли ўхшамас, «деярли» деганимнинг боиси — 
фавқулодда янгроқ кулиб юбориши-ю, шижоатигина уни ғира-шира эслатар эди. Қолаверса, кечаси 
ижод боғимизга борган чоғидаги қиёфаси ҳам деярли ўзгарган, ҳозир у — хийлагина чапани, яъни 
бетгачопар, қаёққадир кетворишга шайдек — бир жонсараклик унда бор, юзининг бироз чўзилиб, 
янокдарининг ботинқираб қолгани ва кўз қарашларида асабий бир изтироб, уйқуга тўймай уйғониб, 

---

САЙЛАНМА. Шукур Холмирзаев. 2-жилд