Microsoft Word kr bankir ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
124
— Нимага ачинасиз? — Ўзининг овози бамисоли унинг қулоғини тешгудек кескин эшитилди. 
— Ўзингизни шундай ёмон ҳис қилаётганингизга ачинаяпман. 
— Э-ҳа... — Шундан сўнг у яна нигоҳини ҳалиги қоғозларга қадади. У суҳбатни давом 
эттирадиган аҳволда эмас эди. Виржиниянинг турганини кўришдан кўра кўпроқ эшитди. 
— Сизга бир илтимосим бор эди, — деди жувон. — Кеча мен сизга мени ўзингизга дўст деб 
билинг деган эдим. Агар сиз буни хоҳламаётган бўлсангиз, илтимос, тўғрисини айтиб қўя 
қолинг. 
Палмер унга қаради. 
— Йўқ, мен дўстлар бўлиб қолишимизни хоҳлаган бўлар эдим, — жавоб берди у овозини 
бошқа кескин ёки асабий чиқармасликка ҳаракат қилиб. — Мен, афтидан, кеча бу ҳақида 
айтувдим, шекилли? 
Жувон бош ирғади: 
— Лекин одамлар гоҳо фикрларини ўзгартирадилар. 
— Одамлар, — такрорлади йигит, жилмайишга беҳуда уриниб. Ёноқлари қақшаётганини ҳис 
қилиб у эрталабдан бери биринчи марта жағларини бемалол қимирлатаётганини англади. — 
Одамлар, аммо мен эмас, — қўшиб қўйди у охири жилмайишга муваффақ бўлганидан кейин. 
— Наҳотки умрингизда бир марта ҳам шундай бўлмаган бўлса? 
— Йўқ, ҳеч қачон. 
Жувон яна ўтирди ва Палмерга диққат билан қаради. Кейин жилмайди. 
— “Пинафор” капитани шубҳаларидан бехабар одам шарафига уч карра ура! — табассум 
билан иқтибос қилди Виржиния. 
— Бекор гап, мен бор-йўғи капитан ёрдамчисиман. — Охир-оқибатда жувон билан Бэркхардт 
ҳақида барибир гаплашишга тўғри келишини тушуниб, у хўрсинди. 
— Капитан эса, — деди Палмер, — ишга Бернсдек шундай бир балои азимни олди-да, бу 
болани оқ ювиб-оқ тара деб менга ташлаб қўйди. — У афсуслангандек бошини чайқади. — Бу 
даҳмазани сақлашга уни нима мажбур қилаётувди ўзи? 
— Етар, — деди жувон. — Тан олинг, Бернс зимдан сизга ёқади ҳатто. 
— Нега энди у менга ёқиши керак экан? 
— Ҳеч бўлмаганда у ҳам ўзича бир қизиқ одам бўлгани учун. Яна шунинг учунки, у фойдали 
бўлиши ҳам мумкин. Ниҳоят, у сизга шахсан шунчаки керакли одам. Мана сизга учта сабаб, — 
деди жувон. — Яна айтайми? 
— Нега сиз уни қизиқ одам деяпсиз? — сўради Палмер. 
— Лекин бу ўзи аслида шундай, — сўзини бермади жувон. — Ҳатто унинг довдирлиги, унинг 
қуруқ савлати, унинг аҳмоқона қилиқлари, унинг ажойиб сурбетлиги, аммо одамлардаги энг 
тубан рақобатлардан ташқари бирон-бир нарсани тушуниб етишга мутлақо қобилиятсизлиги. 
Унинг афт-ангори-чи, сочлари-чи! Ниҳоят, унинг одамларни лақиллатишга усталигини олинг! 
Палмер уни тинмай кузатиб турди ва жувоннинг илгаригидай ўзини унинг нигоҳидан олиб 
қочмаётгани унга ёқмоқда эди. 
— Сиз Бернсни ёмон ўрганмаганга ўхшайсиз, — деди Палмер. 
— Аёллар учун у айтарли жумбоқ эмас. 
— Ҳа, сезган эдим. — Палмер ўзини орқага ташлади ва бир лаҳза кўзини юмди. — Бу ерда 
аспириндан кўра аччиқроқ бирон нима борми? 
— Аччиқроқ дейсизми? 
— Бирон кучли таъсир кўрсатувчи дорими? 
— Асабни тинчлантирувчи бирон нарса ичиб олмадингизми? 
Палмер кўзини хиёл очди: 
— Бош оғриғини босадиганиданми? 
Жувон енгил жилмайиб қаради: 

---

Банкир (роман). Лесли Уоллер