Microsoft Word kr bankir ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
125
— Тиббиётдан ҳеч нарса билмаслигимни бу қадар назокат билан англатиб қўяётганингиздан 
ҳайратга тушмоқдаман. 
— Мен бошим оғриётганидан нолиётган эдим, — тушунтирди Палмер. — Тинчлантирувчи 
дорилар эса асабий зўриқишни йўқотади. Мени бироз хумор қийнаяпти, холос. 
— Қаранг-чи, столимда кодеин бормикан? 
— Миннатдорман сиздан. — Палмер ўриндиқда бурилди, зўриқиш аста-секин қайта бошлади. 
Наҳотки жувоннинг уч-тўрт оғиз гапи шу қадар тез таъсир қилган бўлса? Балки уларнинг ҳар 
иккови ҳам бир-бири билан мана шундай эркин гаплашишлари ҳам ёрдам бергандир? 
— Энди яхшиман, — деди йигит. — Нима қилдингиз ўзи мени? 
— Менинг жодугарлигимни билмайсизми, ҳали? — деди жувон. — Гарчи сиз ўрганган 
жодугарлар лўли хотинлар бўлса ҳам. Лекин биринчи даражали жодугарликни фақат 
кельтларда учратиш мумкин. Бу ишда уларнинг олдига тушадигани йўқ. 
Интерполнинг енгил қўнғироғи янгради. 
— Кечирасиз, — Палмер тугмачани босди. 
— Лумис деган одам сиз билан гаплашмоқчи, мистер Палмер. 
— Мени у билан уланг. — Палмер қаддини ростлади ва ҳайрон бўлиб қошини чимирди. — 
Лумис деган одам! — у Виржиния Клэрига юзланди. — Гўё яна бошқа ҳам Лумис деган одам 
бордай! — У телефон гўшагини олди. 
— Палмерми? — кекса, аммо жуда дадил овоз таралди. 
— Мистер Лумис, — жавоб берди Палмер, — ўтган ҳафта сиз билан боғлана олмаганимдан 
жуда афсусдаман. Қўнғироқ қилганингиздан ғоят миннатдорман. 
— ... улар яна бир банд қулаб тушмагунларига қадар, — Палмернинг қулоғига симнинг 
нариги учида чолнинг кимгадир гапиргани чалинди. — Ҳелло, Палмер! Бугун ленчда банд 
эмасмисиз? 
— Бугунми? 
— Сизга машинамни юборишдан мамнун бўлардим. Клубда ленч устида кўриша оламизми? 
Фикрини тўплаш учун Палмер кўзини юмди. Лумиснинг шаҳар ишбилармонлар бўлимидан 
туриб қўнғироқ қилаётганига шубҳаланмади. 
— Келолсам керак деб ўйлайман, — деди у. — Қачон? 
— Мен эрта овқатланишга ўрганганман, — хабар қилди Лумис. — Олдингизга йигирма 
дақиқаси кам ўн иккида етиб боришади, агар бу сизга тўғри келса. Сиз бу ерда тахминан 
тушгача бўласиз ва сизни бир яримда олиб бориб қўйишади. 
— Жуда яхши. — Палмер кутиб турди. — Бирон нарса... — деб гап бошлади-ю, сўз қидириб, 
яна жимиб қолди. — Ўзим билан бирон нарса олиб олайми?.. — Гапини тугатмасиданоқ Палмер 
саволи аҳмоқона чиққанини англади. 
— Йўқ, шунчаки гаплашамиз. Ўн биру қирқда. 
— Яхши. Мен... — Бироқ Лумис гўшакни илиб қўйди. 
Қари рўдапо. Палмер ҳам гўшакни қўйди ва шу заҳоти қаншарида оғриқ ҳис қилди, миясини 
бир нарса найзадай тешиб ўтгандек бўлди. У Виржинияга қаради. 
— Кодеин, — деди у, — илтимос. 
Жувон чиқиб кетиши ҳамон ўриндиқда ўтирганча Палмер энсасини уқалай бошлади. Қизиқ, 
агар буни унинг учун бошқа биров бажарганида у ўзини қандай ҳис қилган бўларди? Бировга 
боғлиқ бўлиб қолишдан ёмон нарса йўқ. Дарвоқе, бу шунчалик ёмонми? 
Энсасини титраб-қақшаб чангаллаганча у яна кўзларини юмди ва Виржиния Клэрининг 
қайтишини кутган, оғриққа бардош берган ҳолда қимир этмай ўтиришга ҳаракат қилди. 
Йигирма тўртинчи боб 

---

Банкир (роман). Лесли Уоллер