Microsoft Word hazrati umar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
199
соллаллоҳу алайҳи ва саллам истиқболи умиди билан обидийда қилмоқда эди. 
Ҳазрати Билолнинг кўзига Расулуллоҳ вафотларидан кейин дунё қоронғу кўриниб қолган 
эди. Мадинани тарк этиб, Шом тарафга жиҳод қилгани кетмоқчи, лекин Абу Бакр рухсат 
бермаганлари учун пойтахтда қолган эди. Билол ўн йиллик айрилиқдан сўнг, ниҳоят, висол 
онлари ҳам етиб келганини ҳис қилди. 
Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам бир куни унга: "Тушимда жаннатга кирибман, 
у ерда сенинг оёқ кийимларинг товушини эшитдим", деган эдилар. Ҳазрати Билол кўпроқ 
Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг мана бу гапларини эсларди: "Инсон севгани 
билан бирга бўлади". 
Билол Аллоҳни севарди. Аллоҳ учун Расулуллоҳни севарди. Ҳеч бир севги Аллоҳ ва 
Расулининг севгисидан устун келмаган. Бошқа ҳар қандай севги ёки нафрати доимо Аллоҳ ва 
Расулининг севгисига йўл берган. Билол ўн йил давом этган ҳижронда бир кун ҳам севгилисини 
унутмади. Бошини ёстиққа қўйганда ҳам у билан бирга бўлар, уйқудан уйғонганда ҳам ақлига 
биринчи бўлиб келадиган унинг тимсоли эди. Мана шу хаёллар ва севги туфайли тушларида 
ҳам фақат у зотни кўрарди. Бир суҳбатда Пайғамбаримиз ҳақларида сўз бораркан: "Бирор кеча 
йўқки, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламни тушларимда кўрмасам", деган эди Билол. 
Шундай экан, ўлим у учун севимли кишисига етиштирадиган хайрли йўл эди. Тез орада ўлим 
фариштаси келиб, унинг жонини олади ва Саййидул анбиё ҳузурига олиб боради. Ниҳоят, 
кутилган дамлар келди. Унинг муборак жасади яхши-ёмон одамларни бағрига олган 
"
Бобуссағир" ёнидаги қабристонга кўмилди. 
Хотиралар 
Бир куни Салама бозор айланиб юрган эди. Бозорчилар жойларини тозаламай кетганларидан 
тартибсиз бир аҳволда эди. Шу пайт бозорга кириб келган Ҳазрати Умар Саламанинг у ерда 
юрганини кўриб, қўлидаги асони у томон кўтардилар ва: "Манави ерни тозалаб қўй", дедилар. 
Асо Саламага тегмади, фақат кийимини ялаб ўтди. 
Саламанинг фикрича, бу ишни буюриш учун Ҳазрати Умар қўл кўтаришлари шарт эмасди. 
Шунчаки "Қил! " деганларида ҳам бажону дил қилиб қўярди. У бозорни тозалаб, кейин кетди. 
Орадан бир йил ўтиб, ўша воқеа Саламанинг ёдидан кўтарилди. Бир куни у Ҳазрати Умарни 
кўриб қолди: 
— 
Бу йил ҳаж қилиш ниятинг борми, Салама? 
— 
Ҳа, мўминлар амири, бу йил Байтуллоҳни зиёрат қилишни дилимга тукканман. 
— 
Унда мен билан юр! 
Ҳазрати Умар Саламани уйларига бошлаб келдилар ва қўлига олти юз дирҳамлик ҳамён 
тутқаздилар. 
— 
Буни ҳажнинг ҳаражатларига сарфларсан, — дедилар Ҳазрати Умар, — яна шуни ҳам 
билиб қўйки, бу пул ўтган йили сени урганим учун. 
— 
Мўминлар амири, нима ҳақида гапираётганингизни эслолмадим. 
— 
Мен эса унунтганим йўқ. («Тарихи Табарий») 
* * * 
Абу Сулаймон исмли бир одам шундай деган эди: "Мадинага кириб, дуч келган эшикдан 
ичкарига кирдим. Қарасам, Умар эски-туски кийимларни кийиб олиб, туяларга ем берарди. 
(«
Тарихи Табарий») 
* * * 

---

Ҳазрати Умар ибн Хаттоб (р.а.). Аҳмад Лутфий Қозончи