Microsoft Word fargona kelini ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
32
so‘radi. Hokim uning peshanasidan o‘pdi va uzoq vaqt quchoqlab turdi. Otasining iliq 
ko‘z yoshlari yelkasiga tomayotganini sezgan Jahon qo‘rqib, uning yuziga qaradi: ko‘zlari 
jiqqa yosh edi. Uning avzoyi Jahonga qattiq ta’sir etganini, Jahon qo‘rqayotganini bilib 
atayin tabassum aralash: «Qizim, men yaxshiman, qo‘rqma! Senga qo‘limdan 
kelganicha yaxshilik qilaman, o‘tir», — dedi va Mehtarga qarab: «Sen eshikka chiqib 
tur» degandek ishora qildi. Mehtar tashqari chiqib, eshikni mahkam berkitdi. Jahon otasi 
yonidagi daftar-qalamga yana bir qarab qo‘ydi-yu, lekin so‘rashdan istihola qildi. 
Otasi bir esnadi-da, orqasidagi yostiqni balandroq ko‘tarishni so‘rab, qiziga qaradi. U 
oyog‘ini uzatib, yostiqqa suyanib oldi-da, so‘z boshladi: 
— Akang Somonning bu safar ham yolg‘iz qaytib kelganini bildim, chunki u kohinni olib 
kelsa, o‘zi uchun foyda emas, zarar bo‘lishini bilib shunday qilyapti. 
— Dadajon, xotirjam bo‘ling, kohinni olib kelish uchun Zirg‘om o‘z xizmatchisini yubordi. 
Hozir kelib qolsa kerak, — dedi Jahon. 
Otam nima deyarkinlar deb Jahon qasddan Zirg‘omning nomini tilga olgan edi. «Zirg‘om 
dili pok yigit, uni ko‘rib juda xursand bo‘ldim. Senga akalik qilishga arziydigan yigit 
battol Somon emas, balki shu Zirg‘omdir»,— dedi hokim. 
Sevgilisini otasi maqtagani Jahonga yoqib tushdi. Shu to‘g‘rida yana gap ochmoqchi 
bo‘lib turuvdi, birdan soqchi kirib: «Kohin Afshin bilan birga tashqarida ruxsat 
so‘rashyapti», — dedi. 
Afshinning nomini eshitgan hokimning yuziga qon yugurib: «Afshin ham keldimi?» deb 
so‘radi. Soqchi: «Ha, janob hokim, Afshin ham bor», — dedi. 
Ammo Jahonga uning kelishi ma’qul bo‘lmadi. Qizning dilidagi sevinch o‘rnini xafalik 
egalladi. Uning basharasini ko‘rmay qo‘ya qolay, deb chiqib ketishga shaylandi-yu, lekin 
otasining ijozatini kutishga o‘zini majbur qildi. Otasi unga qarab: «Istasang, 
o‘tiraversang ham mayli. Yana o‘zing bilasan, qizim», — dedi. 
— Dadajon, ruxsat bersangiz men chiqib keta qolay. 
— Mayli, qizim, chiqib dam ola qol! — dedi hokim. Qiz xonaning bir burchagidagi maxfiy 
eshikdan chiqib ketdi. Hokim soqchiga qarab: «Kohin ham, Afshin ham kira qolishsin», 
— dedi. 
Kohin uning orqasidan Afshin hokim huzuriga kirishdi. Kohin avval ma’buda tomonga 
bordi, bukilib labini pichirlatib nimalarnidir o‘qib, duo qildi. Afshin ham xuddi kohindek 
ma’budaga topindi. 
— Xush keldinglar, qani, marhamat, o‘tiringlar, — dedi hokim va ularni o‘tqazdi. So‘ng 
Afshinga: «Juda uzoqlashib ketib, kishini sog‘intirib qo‘ydingiz», — dedi. 
Afshinning yoshi ham hokimning yoshiga yaqin edi. U moshkichiri soqolini qashib turib: 
«Ha, turli moneliklar chiqib qoldi. Farg‘onaga shu bugun yetib keldim, o‘zingizning 
ahvolingiz qalay?» dedi. 
— Tuzukman, siz ayni vaqtida keldingiz, — dedi hokim, — keyin kohinga qaradi: — 
Sizga bir necha marta kishi yubordim, kelmadingiz. 
— Bundan ilgari menga hech kimsa borgani yo‘q, yo‘qlatganingizni eshita solib, yugurib 
kelishim, — dedi kohin. 
— O‘g‘lim Somonni kecha ham yuborgandim, bugun ham yubordim. Ibodatxonadan u 
kishini topmadim deb qaytib keldi. 
Hokimning bu gapidan hayratga tushgan kohin: «Bayram munosabati bilan tevarak-
atrofdan Farg‘onaga kelgan kishilar ibodatxonani ziyorat qilib, nazr-niyoz topshirib 
turgani uchun uch kundan buyon ibodatxonadan qimirlaganim yo‘q. Siz chaqirtirasizu, 
nahotki kelmasam. Farzandingiz ibodatxonaga borib, meni so‘rasa-yu, men eshitmasam, 
balki borgan bo‘lsa ham, meni so‘ramagan, yoki tanimaydigan kishilardan so‘ragan 
bo‘lsa ajab emas», — dedi. 

---

Farg‘ona kelini (roman). Jo'rjiy Zaydon