Microsoft Word ch aytmatov sarvqomat dilbarim ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
55
олиб юрдим. 
Болалар ҳақиқатан ҳам мени кутиб туришган экан. Мен уларни машинада яна бир оз 
айлантирдим. Ўғлим ва унинг ўртоқлари билан дўстлигимиз ана шундай бошланди. Улар менга 
тез кўникиб қолишди. Узоқдан кўзлари тушиши биланоқ бир-биридан ўзишиб чопиб 
қолишарди. 
— 
Машина, машинамиз келяпти! — деб қичқиришарди. 
Менга яна жон кириб, одамбашара бўлиб қолдим. Йўлда кетаётиб руҳим тетик, димоғим чоғ 
кетар ва ўзим билан бирга қандайдир ноёб ҳис-туйғуларни элтиб борардим. Йўл ёқасида мени 
ўғлим кутиб турганини билардим. Лоақал бир-икки минут бўлса-да, у билан ёнма-ён ўтириш 
мен учун катта бахт-ку. Энди бутун фикр-у хаёлим қандай бўлса ҳам ўғлимнинг олдига ўз 
вақтида етиб бориш ташвиши билан банд эди. Мен ҳамма вақт довондан кундузи ўтишни 
мўлжаллардим. Илиқ баҳор кунлари эди, болалар доим очиқ далада ўйнаб юришарди. Шунинг 
учун ҳам мен уларни кўпинча йўл ёқасида учратардим. Азбаройи шу учунгина яшаётгандек ва 
ишлаётгандек туюларди менга: ўзимда йўқ бахтиёр эдим... Аммо баъзан юрагим қўрқувдан 
орқасига тортиб кетарди. У ёкда йўл участкасидагилар болаларни машинада ўйнатиб 
юрганлигимни билишадими-йўқми, билмадиму, аммо ўғлимнинг мен билан учрашишини ман 
этишлари, уни йўл ёқасига чиқармай қўйишлари мумкин эди. Мен бундан жуда қўрқардим. 
Асал билан Бойтемирдан бундай қилмасликларини, лоақал мана шу оний учрашувлардан мени 
маҳрум этмасликларини дилимдан ялиниб-ёлвориб сўрардим. Аммо бир куни худди шундай 
бўлди... 
Биринчи Май байрами яқинлашиб келмоқда эди, ўғлимга совға қилмоқчи бўлиб, унга 
ўзиюрар машина — худди меникига ўхшаш юк машиначаси сотиб оддим. Ўша куни автобазада 
ўралашиб қолиб, йўлга кечроқ чиққаним учун жуда шошилардим. Эҳтимол, шунинг учун 
ҳамми, кўнглим алланарсани олдиндан сезаётгандек ғаш тортаётган эди, бекордан-бекор ҳая-
жонланиб, хавотирланардим. Йўл участкасига яқинлашиб борар эканман, Самаднинг қанчалик 
хурсанд бўлишини кўз олдимга келтириб, ўроғлиқ ўйинчоқ машинани ёнимга солиб қўйдим. 
Гарчи унинг бундан кўра яхшироқ ўйинчоқлари бўлса ҳам, бу алоҳида совға — шофёр бўлишни 
орзу қилиб юрган жажжигина болага йўловчи таниш шофёрнинг совғаси эди. Аммо бу гал 
Самадни учратолмадим. Болалар усиз чопиб келишди... Мен кабинадан чиқдим: 
— 
Самад қани? 
— 
Уйда, касал бўлиб қолди, — деди бир бола. 
— 
Касал бўлиб қолди? Боши оғрияптими ёки бошқа ерими? 
— 
Йўқ, у касал эмас! — деди билағонлик билан қизча. — Ойиси буёққа юбормаяпти! 
— 
Нега? 
— 
Билмайман. Борма, деяпти. 
Тарвузим қўлтиғимдан тушиб, кайфиятим бузилди. Мана шу билан тамом, вассалом! 
— 
Ма, олиб бориб бер, — деб ўроғлиқ ўйинчоқни ҳалиги болага узатдим, бироқ шу 
заҳотиёқ фикримдан қайтдим. — Йўқ, қўя қол, — ўйинчоқни қайтиб олиб, бошимни қуйи 
солганимча машина томон кетдим. 
— 
Нега амакимиз бизни машинага чиқармади? — деб сўради бола опасидан. 
— 
Касал бўлиб қолди, — деди опаси қовоғини солиб. 
.
Ҳа, қизча тўғри топганди. Бу хабар мен учун ҳар қандай касаллиқдан ҳам ортиқ эди. Бутун 
йўл давоми-да ўйланиб бордим... Наҳотки Асал мендан шу даража кўнгли қолган бўлса, 
наҳотки у менга нисбатан шу қадар бағритошлик қилса? Мен қанчалик ёмон бўлмай, наҳотки 
унинг заррача ичи ачимаса! Йўқ, ишонгим келмасди... Асалнинг шу даражага бориши мумкин 
эмас, бу ерда бошқа бир гап бор... Хўш, нима бор? Мен қаёқдан билай... Шу чоғ, ўртоғи 
айтганидек, ўғлимнинг бир оз тоби қочиб қолган бўлса керак, деб ўзимни ўзим ишонтиришга 
уриндим. Нега унга ишонмаслигим керак экан? Ахир ҳақиқатан ҳам шундай бўлиши мумкин-

---

Чингиз Айтматов. Сарвқомат дилбарим (қисса)