Microsoft Word ch aytmatov sarvqomat dilbarim ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
20
— 
Тўй бўлганда қандоқ! — дедим мен. 
— 
Йўғ-е? — деб ишонқирамай сўради у чўзиб ва Хадичага қараб қўйди. — Биз бўлсак сени 
излаб юрибмиз! — деган сўз оғзидан чиқиб кетди унинг. 
Хадича қандай ўтирган бўлса, шундайича ҳангу манг бўлиб, ранги ўчиб, қотиб қолганди. 
— 
Салом, Хадича! — дедим унга хушмуомалалик билан. У жимгина бош ирғаб қўйди. 
— 
Ҳали ёнимдаги қайлиғим дегин? — нима гаплигини эндигина англаган эди Жонтой. 
— 
Йўқ, хотиним, — деб эътироз билдирдим-да, Асалнинг елкаларидан қучоқладим. 
— 
Э, ҳали шунақа де? — деб Жонтой кўзларини баттарроқ олайтирди. У хурсанд бўлишини 
ҳам, хафа бўлишини ҳам билмасди. — Э-е, табриклайман, чин қалбимдан табриклайман... 
— 
Раҳмат! 
Жонтой разилона тиржайиб: 
— 
Жуда учар экансан! Қалинсиз қўлга туширгандирсан-а? — деди. 
— 
Аҳмоқ! — деб сўкдим уни машинани ҳайдаётиб. Аблаҳни қаранг-а! Шунақа одамлар ҳам 
бўладида дунёда. Яна ҳам боплаб сўкмоқчи бўлдим. Кабинадан бош чиқариб қарадим: олдинда 
йўл сўл томонга кескин бурилади-да, тепаликка кўтарилади. Шундай қарасам, Жонтой машина 
ёнида туриб, чаккасини қашлаб, Хадичага алланималар деб қичқириб, мушт ўқталиб дўқ 
урарди. Хадича бўлса йўлдан четга, дала томонга югуриб кетяпти. Чопиб-чопиб бориб, гуп этиб 
йиғилди-да, бошини қўллари билан бекитди. Ораларида нима гап бўлганини билмасам ҳам 
кўнглим ғаш бўлди, гўё бунга мен ҳам айбдордек, унга раҳмим келди, ичим ачиди. Асалга ҳеч 
нарса демадим. Унинг кайфиятини бузгим келмади. 
Бир ҳафтадан кейин Алибек хотини билан яшаган довондаги уйга жойлашиб олдик. 
Уйчамиз унча катта эмас эди: икки хона ва бир даҳлиз. Бундай уйлардан у ерда бир нечта 
эди. Уларда шофёрлар оилалари билан ҳамда ёнилғи пунктининг ишчилари яшарди. Уйимиз 
тор бўлишига қарамай, яхши жой эди, йўлнинг шундай ёқасида, Норин дарёси ҳам жуда яқин 
эди. Ҳарқалай, област марказида. Кинога, магазинга бориб келиш жуда ўнғай, касалхона ҳам 
бор... Яна шу жиҳатдан ҳам қулай эдики, довондаги бу база йўлнинг қоқ ўртасида эди. Биз 
асосан Рибачье билан Синцзян ўртасида қатнардик. У томонга ўтганда ҳам, бу томонга ўтганда 
ҳам йўл-йўлакай уйга тушиб дам олиш, ҳатто тунаб қолиш ҳам мумкин эди. Мен деярли ҳар 
куни уйга кириб ўтардим. Мабодо йўлда тутилиб қолсамда, барибир ярим тунда бўлса ҳам уйга 
етиб келардим. Асал доим мени кутиб ўтирарди, хавотирланарди, то келгунимча мижжа 
қоқмасди. 
Биз энди уй-рўзғор учун зарур унча-мунча буюмларни сотиб ола бошладик. Хуллас, 
турмушимиз аста-секин яхшиланиб бормоқда эди. Асал ҳам ишлаши керак, деган қарорга 
кеддик. Унинг ўзи қаттиқ туриб олди: овулда туғилиб-ўсган эмасми, иш жон-дили эди. Аммо 
кутилмаганда янги бахтга эришдик: Асалнинг она бўлишига оз қолган эди. Негадир, биз буни 
ҳадеганда пайқамабмиз. Асалнинг кўзи ёриган куни мен Хитойдан қайтиб келаётган эдим. Жуда 
шошилиб, ҳаяжонланиб кетяпман. Асал Нориндаги туғуруқхонада ётган эди. Келсам, ўғил 
туғибди. 
Унинг олдига кирмоқчи бўлдим, бироқ ҳар қанча тушунтирсам ҳам қўйишмади. Лекин 
барибир хурсанд эдим. Машинага ўтирдим-да, тоғма-тоғ ғизиллатиб ҳайдаб кетдим. Ўзимни 
тута олмай, машинани тобора қаттиқроқ қувардим. Бу қишда бўлган эди. Теварак-атрофда 
фақат қорли қоялар. Атрофимдан оқ, қора ранг ғириллаб ўтаверганидан кўзларим жимирлашиб 
кетарди. Дўлан довонининг тепасига елдек учиб чиқдим. Осмонўпар улкан баландлик, булутлар 
ер бағирлаб сузиб юргандек эди, пастдаги азамат тоғлар ҳам унинг қаршисида пак-пакана бўлиб 
кўринарди. Мен кабинадан сакраб тушиб, дара ёқасига чопиб бордим ва соф ҳаводан ўпкамни 
тўлдириб нафас олдим-да, бутун олам эшитгудек қилиб қичқирдим: 
— 
Э-й, тоғлар! Мен ўғил кўрдим! 
Назаримда, тоғлар ҳам ларзага келгандек бўлди. Улар менинг сўзларимни такрорлади ва 

---

Чингиз Айтматов. Сарвқомат дилбарим (қисса)