Microsoft Word avlodlar dovoni ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
221
oy ham, quyosh ham unga mahliyo bo‘lib to‘xtab qolur. Biz Adhamxonga buyurgan 
edikki, Rupmatini yaxshi muomala bilan o‘zingizga el qilib, poytaxtga boshlab keling, 
uning san’atidan biz ham bahramand bo‘laylik. Biroq Adhamxon Rupmatini asir olib, 
qo‘pol zo‘ravonliklar qilmishdir. El suygan go‘zal xonanda bu zo‘ravonlikka qarshi zahar 
ichibdi-yu, o‘zini o‘zi o‘ldiribdir. El-ulus bu o‘limni Adhamxon bilan bizdan ko‘rib, qattiq 
norozilik bildirmishdir. 
— Ammo qizning o‘zi Bo‘z Bahodira ma’shuqa ekan. Unga sadoqat saqlab «javhar» odati 
bo‘yicha o‘zini o‘ldirgan bo‘lsa, buning uchun Adhamxon ayb-dormi? 
— Men Malvaga o‘zim borib, hammasini taftish qilib keldim. Adhamxon boshqa 
malvaliklarga ham zulm o‘tkazmishdir. Jabr-u zulmga qarshi g‘alayon boshlangan ekan. 
Adhamxonni darhol Malvadan jo‘natib yuborib, to‘polonni zo‘rg‘a tinchitdik. Uning o‘rniga 
Pirmuhammad atkani hokim tayinlab kelgan edim, yana falokat yuz beribdi. Atkamiz 
yog‘iylarni quvib borib, daryodan o‘tayotganda suvga g‘arq bo‘lib ketibdir. Axiyri 
Abdullaxon o‘zbekni Malvaga hokim tayinlab jo‘natdik... Adhamxon boshda yaxshi ish 
tut-ganda, shuncha halokatlar yuz bermasligi mumkin edi. 
— Beayb — parvardigor, deydilar, hazratim, Adhamxondan o‘tgan joyi ham bordir. Axir 
hali u yosh, tajribasi oz. 
— Shuning uchun ko‘pni ko‘rgan tajribali Shamsiddin atka bizga vakil bo‘lgani ma’qul-
da! 
— Lekin ko‘kaldoshingiz juda o‘ksinib yuribdir. Uning ko‘nglini qanday ko‘tarishimni 
bilmaymen. 
— Ko‘kaldoshim sal kamtar bo‘lmog‘i kerak, ulug‘ ena! Men o‘zim Adhamxon bilan 
so‘zlashgaymen. Siz bu ishlar tufayli ko‘p koyinmang. Davlat ishi shafqatsizdir. Siz esa 
mushfiq onasiz. Amal talashishlardan uzoqroq yurganingiz ma’qul. Shuncha 
mashaqqatlar bilan farzand o‘stirdingiz, kelinlar tushirdingiz. Endi uyda o‘ltirib shularning 
rohatini ko‘ring. Uyda zeriksangiz, o‘zingiz ochgan qizlar madrasasiga boring. O‘qishni 
istaydigan qizlar ko‘p emish, eski bino kichiklik qilsa, balki hovli to‘rida yangi bino 
qurdirgaymiz. Mening onam ham maqbara qurilishi bilan ovunib, davlat tashvishlarini 
unutdi. Onalarimiz endi faqat savob ishlarni qilsinlar, bezovta, notinch davlat yukini biz 
Shamsiddin atka bilan ko‘taraylik. 
Akbar mayin gaplar bilan enagasini davlat ishlaridan chetlatayotganini sezgan Mohim 
bibi kuyunib yana ko‘ziga yosh oldi: 
— Mayli, biz endi... keraksiz bo‘lib... chetga chiqaylik... Lekin Adhamxon... shuncha yillik 
qadrdoningiz. 
— Adhamxonga mening qilcha ham kuduratim yo‘q. Faqat uning o‘zi amalparastlik 
ko‘chasidan chiqmog‘i kerak. Bu ko‘cha ne-ne odamlarni adashtirib, mahv qilib 
yuborganini o‘zingiz bilursiz. 
— Uni bu ko‘chaga sudragan yomon odamlar bor, hazratim. Adhamni o‘shalarning 
dastidan faqat siz qutqarmog‘ingiz mumkin! 
— Xo‘p, siz uchun men uni yomonlar dastidan yulib olishga urinib ko‘ray. Ammo siz ham 
Adhamxonga ayting, o‘zi ulardan qutulishga intilmasa, chetdan ming odam uringanda 
ham qutqarolmagay. Men buni rahmatli amakim Komron mirozoning taqdirida 
ko‘rganmen. 
Mohim enaga Akbarning bu gaplarini o‘g‘liga o‘sha kuniyoq yetkazdi. Biroq endi 
Adhamxon o‘zining Muborizxon kabi sirdoshlari bilan orani uzolmaydigan darajaga 
yetgan, ularni bir-birlariga mahkam bog‘lab turgan avvalgi jinoyatlari ham bor edi. 
Adhamxonning uch ming kishilik bek-u navkarlari orasida Afzalbekni eslatadigan odam 
borligini Akbar bir yil burun eshitgan, biroq taftish qilib ko‘rish uchun haligacha fursati 
bo‘lmagan edi. Endi Adhamxonni yomon odamlar dastidan qutqarishni Mohim enaga 

---

Humoyun va Akbar – Avlodlar dovoni (roman). Pirimqul Qodirov