Kitap Kapağı. cdr

Doğu Karadeniz’de Yaylacılık 

Doğu Karadeniz Bölgesi yaylacılığı, bölgeye Orta Asya’dan göçen Türk boylarının 

yaşam  tarzını  ve  kültürel  varlığını  devam  ettirmelerinin  bir  aracı  olarak  karşımıza 

çıkmaktadır. Yörede, günümüzde de yaylacılık faaliyetlerini sürdüren Oğuz boylarında bu 

bilincin  canlılığını  koruduğu  görülmektedir.  Yaylacılığın  “Oğuz  boyu  ve  kültürüne” 

mensubiyetin bir gereği olduğu inancı varlığını sürdürmektedir (Bkz. Kaya, 2018). 

Doğu Karadeniz Bölgesi içerisinde geniş bir alana yayılan yaylalar, genellikle kırsal 

nüfusun ek geçim alanları ve yaz mevsiminde hayvancılık faaliyeti ve dinlenme amacıyla 

belli bir süreliğine çıkılan geçici yerleşmelerdir. Bu yaylaların bir kısmı ormanlık alanların 

içinde, bir kısmı ise 2000 m.’nin üzerindeki Alpin kuşakta yer almaktadır. Yaylaların kuruluş 

yerlerinin seçiminde fiziki ve be şeri faktörler etkili olmuştur (Zaman, 2007:213,214).  

Türklerin Doğu Karadeniz’e yerleşmesinden önce bu bölgede yaşayanların yaylacılık 

faaliyetlerinde bulunduklarına dair tarihi kaynaklarda herhangi bir bilgi mevcut değildir. Bu 

nedenle  de  göçebe  kültürüne  sahip  olan  Türklerin,  bölgedeki  yaylacılık  faaliyetlerinin 

doğmasına neden oldukları kuvvetle muhtemeldir. Çünkü yaylacılık göçebe kültürünün bir 

uzantısıdır.  Nitekim  Türkler  yıllarca  step  karakterine  ve  hayvancılık  ekonomisine  bağlı 

olarak göçebe hayatı yaşamıştır. Doğu Karadeniz’e göç ettikten sonra da, bu kültüre bağlı 

olarak yaylacılık faaliyetlerini sürdürmüşlerdir (Zaman, 2016:315). 

Doğu Karadeniz’de, yılın belirli zamanlarında yaylalara çıkılarak, birtakım sosyal, 

kültürel  ve  ekonomik  faaliyetlerin  gerçekleştirilmesi,  yüzyıllardır  geleneksel  olarak 

sürdürülmektedir. Bu geleneksel  yapı,  yaylacılığın,  yayla ekonomisinin,  yayla kültürünün 

ve yayla turizminin temelini oluşturmaktadır. Son yıllarda sosyal, ekonomik ve teknolojik 

şartlara bağlı olarak bir takım yapısal ve işlevsel değişikliklere uğrayan günümüz yaylacılığı, 

Doğu Karadeniz insanının vaz geçilmez bir tutkusu ve kültürel bir değeri olarak yaşatılmaya 

devam etmektedir (Şişman, 2010:550).