Kitap Kapağı. cdr

Türklerde yaylacılık 

Yaylacılık,  Türklerin  ilk  atasına  kadar  dayandırılan  bir  gelenek  olarak  karşımıza 

çıkmaktadır. Türklerin soyunun kendisinden geldiğine inanılan Hz. Nuh’un oğlu Yafes’in, 

(Türkler “Ebülce Han”, “Bulça Han” derler) ilk Türk yurdunda, göçebe hayatı yaşadığına; 

onun yaylasının çok büyük ve yüksek bir dağ olduğuna inanılırdı (Ögel, 2010:150). Yayla 

ve  kışlak  kavramları,  eski  ve  yeni  Türklerin  günlük  hayatında  vaz  geçilmez  iki  önemli 

kavrama  işaret  eder.  Yayla  ve  kışlak,  biri  diğerini  tamamlayan,  biri  olmaksızın  diğerinin 

önemi olmayan  iki unsurdu. Türklerde,  yayla  ve  kışlak  hayatı, kesin töre ve geleneklerle 

düzen  altına  alınmış,  her  topluluğunun  nerelerde  yazlayıp  nerelerde  kışlayacağı  kesin 

törelerle belirlenmişti. Türklerde yayla hayatı, bir tutku ve önüne geçilemez bir alışkanlıktı. 

Yaylaya  çıkamayanlar,  fakir  ve  bahtsız  kişilerdi.  Türklerde  yayla  ve  kışlak  hayatı,  iki 

boyutlu bir ekonomik sistem oluşturuyordu (Ögel,1978

:1

). Göçebe yaşam tarzına sahip olan 

Türkler,  yaylacılık  faaliyetlerini  yerleşik  hayata  geçtikten  sonra  da  sona  erdirmemiş, 

günümüze  kadar  devam  ettirmiştir.  Günümüzde  farklı  coğrafyalarda  yaşayan  Türkler 

arasında,  geleneksel  yaylacılık  biçiminin  yanı  sıra;  yaşanan  sosyo-ekonomik  gelişme  ve 

değişmelere  paralel  olarak  turizm  amaçlı  yaylacılık  ve  sayfiye  yaylacılığı  gibi  çeşitli 

amaçlara yönelik yeni yaylacılık türleri ortaya çıkmıştır. 

---

Uluslararası Yaylacılık ve Yayla Kültürü Sempozyumu, 26 - 28 Eylül 2019 - Giresun 

International Symposium on Transhumance and Upland Settlement Culture, 26

th

 - 28

th

 of September 2019 – Giresun

 

263