Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

ган эди.
— Бўри ўтибди, изини кўрмаяпсанми?
— Вой, — дедим ҳайрон бўлиб, — бу итнинг изи-ку, 
бобожон.
— Итнинг изи энажонингни чақичига ўхшаб дума- 
лоқроқ бўлади. Б у — бўриники, болам. Чўзиқлигидан бил- 
маяпсанми? Цаёқдан ҳам билардинг, бўри овига чидма- 
ган бўлсанг... Цишлоцдан тоқда қараб ўтибди. Қорниям 
роса тўқ экан, қара, излар чуқур ботган... Ў ҳ -ҳ ў , ш у ке- 
ча ўтганга ўхшайди, из музламаган ҳали. Ия-ия, тўхта!
Аҳмадқўл бобом мендан олдин тўхтаб ёнгинамиздаги 
гиёҳсиз ялангликка, қорлари роса эзилган, пуйпаланиб 
тупроққа қоришиб кетган майдончага қошларини керган- 
ча тикилиб қолди.
— Нима бўлди, бобожон? — хавотирланиб сўрадим.
— Мана бу ерда иккита бўри роса олишганга ўхш ай- 
ди.
— Уришибдими?
— Й ўқ, ўйнашибди шекилли. Она-бола бўлса керак. 
1\ара, бирининг изн катта, чуқурроқ ботган, танаси огир- 
да. Бошқасиники кичкина, қорга унча ботмаган. Вой- 
бўй...
— Бобожон, қўрқиб кетяпман, — дедим чиндан ҳам 
қўрқиб.
— Цўрқма, ўғлим, қўрқма.
— Кўрқмай десам ҳам қўрқиб кетяпман.
— Йигит киши ҳам қўрқадими?
28
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

■— Йўқ, меи йигит эмасман. Кейин йигит бўламан. 
Кета қолайлик.
— Бўрсиқ овлагани келганмиз-ку, ўғлим.
— Бобожоним тузалиб қолса, ҳаммамиз бирга тута- 
миз. Бобомнинг милтиғи бор, огилхонага беркитиб ҳўй- 
ган. Ўтпапи олиб келармиз.
— У ҳ -ҳ ў , бобонгнинг милтиги бор дегин?
— Ҳеч кимга айтмагин деган.
— Цўрқма, ўғлим, кел, қўлингни ушлаб оламан. Ба- 
ракалла. Худо хоҳласа, бўридан қўрқмаймиз, ёнимдаги