Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

риятки, бўрининг пастки жағи бобонгнинг қўлига ки- 
риб қопти. Бобонг полвон одам эди-да, букаверибди, бу-
29
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

каверибди, ахийри бўрининг белини синдирибдп... К е- 
йин ҳув Аҳмаддул, деб мени чақириб қолди.
— Кейин нима бўлди? — шошилиб сўрадим.
— Кейин терисини шилиб олдик.
— Мана ш у пичоғингиз биланми?
— Й ўқ, унда бошқа пичоғим бор эди.
— Кейин-чи?
— Оббо ўглим-ей, бобонг 
айтгандай, 
жуда сергап 
экансан-да.
— Ўзингиз ҳам сергап экансиз, — дедпм аччиғим чп- 
қпб, — нега ёмои нарсапп менга айтдингиз, энди яна 
қўрқпб кетяпман.
— Лекин тўғри, болам, чакки айтдим... қўрқма. Ҳо- 
зир олов ёқиб юборамиз. Ҳамма йиртқичлар оловдан қўр- 
қади... А н а, қопқон қўядиган жойга ҳам яқинлашяпмпз. 
Ҳ ув анави жарликлар ёнида бўрсиқлар кўп йулади. И л- 
гари, эҳ-ҳе, бобонг билан бу атрофлардан қанчадан-қап- 
ча бўрсиқу қуёнлар тутгапмиз. Цнши бнлан меҳмонхона- 
да қуён гўшти еб чпқардик.
Аҳмадқул бобом ҳуржунга болтача ҳам солиб келган 
экан. Уш а билан йилғину тўронғиллардан супургидек 
қалнн ўсган янтоқлардан кесиб, гулдиратиб олов ёқпб 
юборди. Қўлларимизни тобладик. Кейин иссиқ кафтп- 
мизни фотиҳа ўқиётгандай қилиб юзимизга суртдик. А ҳ - 
мадқул бобом нима қилса, мен ҳам шундай қилавердпм. 
Унгга қараса, ўнгга қарайман, чапга қараса, чапга қа- 
райман. Ў ш а томонларда бўрилар бормикан, деб ўйлай- 
■ ман.
— Энди, ўғлим, сен ш у ерда ўтириб турасан, — ўр- 
нидан турпб, жар томонга тикилиб деди Аҳмадқул бо- 
бом.
— Сиз-чи? — шошилиб