Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

фига ҳовучлаб арпа сочди. Куруқ бедани кафтида эзти- 
лаб, майдалаб ўшандан ҳам. анча ташлади. Аввалига 
жим турдим-да, кейин сўрамай десам ҳам сўрагим кела- 
верди.
, — Бобожон, — дедим ахийрп чидамай, — бўрсиқ бун- 
га қандай қнлиб илинади?
— Билмайсанми? — қаддини ростлаб белига қўлнни 
қўйди бобом.
— Билмайман.
— Эркачол ўргатмаган экан-да.
— Ҳечам ўргатмаган.
— Бўрсиқлар гоҳ бу ердан ўтаётганда, гоҳ овқат ей- 
ман деб, тумшуғипи чўзганда мана ш у лўкидонига тегиб 
кетса бас, мана бу. темирчалар пақ этиб оёғини қисиб 
олади.
— Вой, бечора-ей, оёги огримайдими?
— Огрийди, ўглим.
— Цўйинг, бобожон, менинг раҳмим келяпти улар- 
га. Уйида болалари бўлса йиглайди. Онажонимиз қачон 
келар экап, деб кутиб ўтиришади... Овламай қўя қолай- 
лик.
— Унда Эркачолшшг оёгини қандай даволаймиз?
— Даволамасак ҳам тузалиб қолар.
— Оббо ўглим-ей, раҳмдил экансан, баракалла... Ҳ а - 
миша шундай бўлгин... Лекин ўғлим, Худои таоло ж а- 
мики жонзотни одам учун яратган. Бўрсиғу қуён, бў- 
ри — ҳамма-ҳаммаси 
оеп учун, мен учун, 
ҳаммамиз 
учун яратилган. Э , бандам, бу дунёни сенга беряпман, 
ундан фойдалан, ҳузур-ҳаловат кўр, лекин исроф қил- 
ма, ҳаддингдан ошма, деган.
— Бобожон, сиз худонинг гапшш эшитганмисиз?— 
деб сўрадим шошилиб.
— Йўқ, менга қалин китоблардан 
ўқиб беришган, 
Эшонбува ўқиб берган. Ю р, энди қопқоннинг унисиниям 
қўяйлик.
— Барибир бўрсиқларга ачиниб кетяпман, — дедим 
юргим келмай, — ҳеч бўлмаса мана ш у темир қозиқча- 
ни юлиб ташлайлик.
— Э , болам-ей, қозиқча бўлмаса,