Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

лари, чўч1^анг бошингдан қолсин, деб этакларини қоқиб 
чпқпб кетган эканлар... Ш у кеча олиб кетишибди.
Ҳаммалари жим бўлиб қолишдп. Энажоним сандал 
устпга попуклп дастурхонимизпи ёзиб ўзимизнннг ме- 
валардан тўлдириб ташлади. Эсонқул бобом бир бош ча- 
ла майизни қўлига олиб, кўзига яқинроқ келтириб, Эр- 
кавой, раҳматли отанг ҳам, илоё гўри тўла нур бўлсин,
35
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

чала майиз қилшпга кўп уста эди. Сен ҳам чакки бўл- 
мабсан, баракалла, деди. Матмуса бобом ёнидан буклама 
пичоқчасини чиқариб, анор еўя бошлади. Донаси қоп- 
қора экан. Оғзим сув очиб кетди, егим келди-ю, қўл 
узатгани уялдим. Цамбарали бобом энам келтириб бер- 
ган чойни қайтариб-қайтариб, чойнакнинг устига боши- 
даги телпагини кийгизиб қўйди.
— Ўзпмдан чиққап балога, қанга борай давога,—деб 
гаппра бошлади Матмуса бобом.
— Ҳ а , инсоф энг аввало ўзимиздан кет/ди.
— Худони унутдикми, ҳамма бало шундан.
— Блрчанп бпр-бирига потшоқчп, бир-бнрига ёв қилпб 
қўнишди-я.
— ]\айтага кофир бўлсаям ўша Оқиошшо яхшп экан, 
ҳаммаёқ мусулмопобод эди.
— Ҳой, Юнусвой, астароқ, деворшшг ҳам қулоғи бор 
дейднлар,— ана шуига ўхшаш ганлар бўлпб 
туруйди, 
дар- 
ров тескари ўгнрнлпб яна мазза қилиб эшита бошладпм. 
Ю нус бобом: «Эркавон, боивачча куёвингдан қолган наби- 
раиг шу бўладими?)> деб сўради, Худога минг қатла шукр, 
деди бобожоним, хайриятки, шу бор экаи, ҳарқалай, ку- 
нимга яраб турибдп, чой қайнатади, оёғимни уқалайди, 
молға хашак солади...
— Ме1£га қара, ўглим,—деди Ю нус бобом,—ма, маиа