Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

бу беҳшш олгпн-да, серсувгтша экан, қарспллатиб еб кўча-
да ўйнаб келгшг.
Ҳ а , билпб турибман, мени алдаб-сулдаб кўчага чиқариб 
юборишади-да, кейин ўзларп қизиқ-қизиқ гаплардан маза 
қилиб гаплашпшади. Ҳечам-да, шартта ўршгадан туриб:
— Вобожон, эсли болалар совуқда кўчага чнқманди, 
—деднм.
— Бўлмаса бизникпга чшса қол,—дедп яна Ю нус бо- 
бом, — ўртоқларииг айвонда ёнгоқ ўпнашяптн, ўшаларга 
қўшила қол.
— Мен ёпгоқ ўйпашни 
ёмон 
кўраман,— дедим ҳеч 
чиққим келмай.—Эшам меҳмонлар келгаида сен гапга қў- 
шп.тмап чой қайнатпб турпш , тдоган. Маиа, қумгонни қай- 
натдим-ку.
Чол боболар бнр-бирларнга қараб олпшдд. Ўзимншгг 
бобом сал кулимсирагандай ҳам бўлдн. 
Эндц 
оёқ оғрнқ 
ҳақнда ганлаша бошлашдп. Ж уда ёмон дард экан, оёқ 
бўлсаю юролмаса, ундан ёмони йўқ экап. Бобожопимда 
оёқ бор экаи, бош йўқ экан, боши бўлганда оёгшш эҳтиёг
36
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

қилган, совуқ сувга солмаган бўларкан. Еобожонлар соқол- 
ларини силкитнб, ҳе-ҳелашиб кулшииб олишди. Мен дар- 
ров ўгирилиб бобожони.мга қг/радим, ҳайрият боши жойида 
турган экан... Оёқ оғриқнинг давоси ўрик ўтшшинг бознл- 
лашию қора қўчқоршшг ёги эмиш. 
Қўчқорнинг 
ёгнга 
палов дамлаб, тўйиб еб, оёққа ҳам суртнб, қизпб турган 
саидалга узатилса, шундай терлар эмишки, бнр ухлаб 
турилса, оғриқ йўқ бўлиб қолармиш. Луқмон бобо дегаи 
катта дўхтир шундай дегапмиш. Б у гапларшшг ҳаммаси- 
ни бели букри Юнусали бобом айтди. Бошқа боболар маъ- 
қул дейишиб, бошларини қимирлатиб-қимирлатпб турпш-