Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

да итёқа чакмопи, ёнида қиличи, яна битта ёнида тўп- 
поичаси ҳам бўлган экан. Аскарлариям ўзига ўхшаган 
экан. Кўрғончамизга от чоптириб келишаркан-да, мамаш- 
ка-мамагака, 
папашка-папатика кўрвотпн кўрдстнг, деб 
сўраркан. Билмайман дейишса, биласан, дейпшар экан. 
Яна билмайман дейишса ўн қамчи урилсин дейишар экан. 
Бигга бобопи кўп уритпгапда боши ёрилиб, қон кўп оқиб. 
кечаси ўлиб ҳам қолган экан. Эналар билан боболар ҳеч 
нарса айтишмаса меига ўхшаган болаларни. Сапамбуви- 
га ўхшаган қизларни Бўрҳовузпинг ёнига тўплаб баран- 
чик-бяранчик, кизстмка-кизимка, қўрвошиканидеб сўрао- 
кан. Болалар билмаймиз дейишса ҳаммасини яланг оёқ 
қилиб сувга туширишаркан-да:
— Кўрвоши қани?— деб яна сўряшяркаи.
Болалар йигларкан, 
қизлар 
йигларкан: 
«Отажон, 
оёғим совқотди, бувпжопттм, қўтжпб кетяпман, апавпп>та- 
кпларпп ҳайдаб юборииг», деб йигляптапкап. Коппп бу 
йиғигя чол бувиляр ҳям, эняляр ҳям қўптиляркаи, қўр- 
гончамиадаги ҳамма одамлап йиглар 
экан. От устида 
қиличини ўйнатиб турган Марифхўжа амакн. йиглалта. 
йиғинг билан мени қўрқитолмайсан, деса, битта эна, ҳой 
Марифхўжа, сени қўрқитпттт 
учун 
йпгляётгяипм йўк. 
сендек золимни қайси она туғди экатт, ўша онага ачиниб 
йиғлаяпман деган экан... Кейин ҳаммапипг додлаганига 
боғларда милтпғини қўлтиқлаб беркипиб ётгаи қўрвотттп 
амакилар чидай олмай, эй номардлар, болада нима яйб, 
эй номардлар, кампирларда нима айб, дейишиб, девор- 
ларнинг орқасидан, ариқларнинг ичидап паналаб келиб 
қизил шапкаларни роса пақиллатиб отигаар экан. Уруга- 
лар бўлар экан, қўрғончамиз ваҳима ичида қолар экан.
100
www.ziyouz.com kutubxonasi

---