Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

мизда ким қолади, молларимизга ким қарайди...
Энди йиглагим келди. Уйимизга келгунча ўртоқла- 
римга кўрсатмай жиндак йиглаб олдим... Қамаласая, қа- 
маласан, қамаласан эмиш, қамаб бўпти, қамаса ҳамма- 
сини тишлаб оламан, қўлларини, оёқларини тишлайман...
Келсам бобом аллақачон қайтнб, сандалида ўралиб 
ётибди экан, устига чакмон ҳам ёпилган. Энам тескари 
ўгирилиб ўчоққа олов қалаётган экан, билдирмасдан аста 
сандалга кириб бошимга кўрпа тортиб оламав девдим, 
сезиб турган экан:
— Келдингми, қулуним? — деб сўради.
Энамми, бобожонимми мени уришишларини олдин- 
дан сезсам атайлаб йиғламсираб гапираман. Уш анда ҳеч 
ҳам уришишмайди.
— Келдим,— дедим йигламсираб.
— Вой ўлмасам, 
ҳаммаёғинг лой-ку, — дедн 
энам 
ўрнидан туриб.
— Бўлса бўлар.
— Пиқилламай гаиир.
— Пиқиллагим квлялти ўзи.
7 - 1 7 0
97
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Вой шўржи, янгигйна тўнни ҳам расво қшхибсан- 
ну.
— Расво қилавераман.
— Лойха думаладингми?
— Ҳ а , думаладим.
— Ечин, бўлари бўнти энди.
— Ечинмайман.
— Шундайлигича кўрпага кирмоқчимисан, шумтака.
— Киравераман, ўзингиз шумтакасиз.
— Тўхтаб тур, сен мен билан айтишадиган бўлиб 
допсан, таъзирингни бир бериб дўяй.
Энам энгашиб энди оташкуракни қўлга оламан дев- 
ди, йўд дўрдмадим, олгани билан барибир урмайди, бу- 
висиникига кетиб долади деб қўрдади. 
Ш ундай бўлса 
ҳам бобом уйгод экан, ҳой онаси, ўглимни уришма, деб 
ўшдириб берди. Ўзи улар жуда галати-да. Бир куни энам