Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

бобомдан дўрдса, эртасига бобом энамдан дўрдиб хўп- 
хўн айб бизда, товба қилдик деб туради. Ҳозир энам бсн 
бомдан қўрқаётган экан. Ш унинг учун оташкуракни ол- 
май ўзи келиб мени ечинтира бошлади. Олдин беқасам 
тўнимни ечиб олди. Кейин ўчоқнинг олдидаги пўстакка 
ўтказиб қўнжигача лой бўлиб кетган этигимни еча бош- 
ладп. Мен этикяи ёмон кўраман,ундан нотинка яхши, 
ннпни бундай-буддай қилиб ечсат-из оёқдан чиқади ке- 
тади. Ҳўнжли этик бўлса кўча лой бўлган куни нам 
тортиб ҳеч ечплмай тураверади. Энам бир пойидан торт- 
ган эди, остимдаги пўстак билан қўшидиб судралиб пой- 
гаккача бориб қолдим. Ушанда ҳам ечилмади. Бунисини 
тортувди, энди ўчоқ томонга судралиб келдим. Э ҳ , шу 
этикни бугун киймасам бўлар экан, икковимиз ҳам роса 
қийналдик. Энам устасидан роса хафа бўлди, уйи донга 
тўлсин, солгани идиш тополмасин деган гапларни айт- 
ди. Кейин музлаб кетган оёғимдан ўпнб:
— Таъзирингни ебсан-ку, болам,— деб қўйди.
Ўрнимдан туриб энажонимнинг 
бўйнидан ачомлаб,
ўзи сал-пал йиғлагим келиб турувди, 
росмана йиглаб 
юбордим. Энам, қўй болам, йиғлама, девди, овозимни чи- 
қариб баттар йигладим.
— Нега йиглайсан ахир, нега?— Кўксига босиб ел- 
каларимдан силай бошлади энажоним.
— Энди мени ҳам қамашаркан,— деб зўрга гапирдим.
— Сени нега қамашаркан, қулуним?
— Оёқларини тишладим-ку, қулоғини қонатдим.
— Цайси ўртогинг билан уришдинг, айт?
— Уртогиммас, ижроқўмбобони тишладим деянмав.
— Ижроқўмбобони, вой шўрим, нималар деяпсан?
88
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Ў зи бобомни урди-ку, камчп билан урди, нега ура-