Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

бўлиб кетибди. Ўртада тўхтаб ҳаммага бир-бир қараб 
чиқдилар-да:
— Бошларингга кўп ташвиш солдим-да, ҳамқишлоқ- 
ларим, аф сус,— дедилар.
Одамлар ҳар хил гапларни айтишди. 
Орқада тўн 
ёпиниб турган опалар йиғлагандек бўлди, болалар ҳам 
йиғлашди. Мен ҳам йиғладим. Югуриб бориб оёқларидан 
ачомлаб олай девдим, бобожоним қўйиб юбормади. Бит- 
тд амаки оқ отлининг олдига бориб, чолни қийнаманг, 
майли, ўрнига мени қамалг, девди, оқ отли, буни ҳам 
ушланглар, деб 
буюрди. 
Эшон бобомга 
қўшиб 
ўша 
амакини ҳам ҳайдаб кетишди.
Ц И Ш Л О Ц Ч А М И З У Ч К У Н Й И Ғ Л А Д И
Ростдан ҳам мозор бошигача эргашиб бордик холос, 
у ёғига ўтмадик. П аст маҳалланинг болалари жуда ёмон, 
нега бизнинг кўчага келдиларинг, нега эшигимиздан мў- 
ралаб қа,радиларинг деб қувлашади, итлари ҳам қўши- 
либ қувлайди. Мозор бошигача катта болалар ҳам, мен 
ҳам сал-пал йиғлаб, сал-пал ҳиқиллаб бордик. Отлиқ 
амакнлар олдида аста-секин кетаётган Эшон бобом бизга 
бир мартагина қараб қўйдилар холос. Ҳали айтувдим-ку, 
кулимсираб турувдилар деб, энди ҳеч ҳам кулимсира- 
май, йиғламсираб қарадилар. Цоронғу уйга қамаб қў- 
йишса қўрқаман деётгандирлар-да. Юришдан тўхтаб қа- 
раб турувдик, Эшон бобом ҳам тўхтаб, орқаларига ўги- 
рилиб, энди бизга сал кулймсираб қарадилар, ҳаммадан 
кўп менга қарагандек бўлдилар. Мен ҳам ҳаммадан кўп 
тикилиб турдим.
— Тақсир, қани юрсинлар, хайрлашув тугади,— де- 
ди ҳайдаб бораётган отлиқ амаки.
Ш ундан кейин ҳаммалари жўнаб кетишди. Биз ҳам 
орқамизга қайтдик, келаётганимизда ҳар хил гаплардан 
гаплашдик. Қулижон ўртогим бор-ку, ўша мелиса амаки-