Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

совуқ қаттиқ эди. Ҳовуздаги муз отни кўтарарди.
Кейин қўрвошиларнинг бошлиғи Ислом полвон де- 
ган амаки бобомга хабар юборибди. Бобом элликбоши 
экан-да. Дарров битта қўй сўйдириб, нон ёптириб, палов 
дамлашсин дею гуруч, сабзи-ниёзлар олиб уларнинг ёни- 
га етиб борибди.
Қўрвоши амакилар отларини хашакка қўйиб, эгар- 
жабдуқларини ямаб, дарёни кечиб ўтаётганларида этик- 
ларига сув кириб, пайтавалари ҳўл бўлиб қолган экан. 
Ўртага олов ёқиб ўшаларни қуритишибди. Сергўшт шўр- 
вани мазза қилиб ичишибди. Кейин бобом олиб борган 
катта қозонда палов ҳам пишира бошлашибди. Орала- 
рида битта сотқин бор экан. Ш уда айёр экан, тулкидан 
ҳам айёр экан. Ўзи уста мерган экану осмондаги қуш- 
ни уриб туширар экану, барбир сотқин экан. Шерикла- 
римни қандай ушлаб берсам, қандай қилиб мукофотнинг 
энг кагтасини олсам экан, деб хаёллар суриб, режалар 
тузиб, орзулар қнлар экан. Эгарининг остига катта одам- 
ларнинг муштича келадиган нашани бекитиб юрар экан. 
Ҳамма ўзи билан овора бўлиб қолганда, ошпазнинг кўзи- 
ни чалгитиб ўша нашани қозонга ташлаб юбориб, яна 
ҳеч нарса кўрмагапдек бўлнб гулханнинг ёнига бориб 
найтавасини қуритишга машгул бўлибди. Қизиқ-қизиқ 
ганларни айтиб шерикларини кулдириб 
ўтираверибди. 
Палов пишгандан кейин давра қуришиб ўртага лаганлар- 
ни қўйиб, олинг-олинг дейншнб, қўй боққаннинг умри 
узоқ бўлсин деган ганларни айтишиб мазза қилиб ейи- 
шибди. Кейив уйқусирай бошлашибди. Бошлари айла- 
ниб кетавернбди, кўзлари ҳам юмилаверибди.
У ч кундан буён жанг ичидамиз, от устидамиз, ухла- 
ганимиз йўқ, ҳа майли, ухласак-ухлайлик дейишиб, тўн- 
ларнни тагларига солнб, эгарларга бошларини қўйиб уй-