Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

— Эркавой бобо, 
гапирсангиз-чи,— деди 
Мўътабар 
холам ўзи гапириб чарчагандан кейин.
— Нимани гапирай, дизим? — сўради бобожоним.
— Ахир ўша замонларда 
элликбоши бўлган экан- 
сиз-ку?
— Ҳ а , элликбоши эдим.
— Си з ўша шафқатсизликларни, 
қочти-қувдпларни, 
қирғпнларни кўргансиз-ку?
— Кўрганман, қизим, кўрганман. Худоё ўша кунлар- 
пи энди снзлар кўрманглар.
— Ўгаа кўрганларингиздан спз ҳам гапиринг, ҳадеб 
бизни гапиртираверасизми.
— Она қизим-ей, қайтага сизлар яхгаи эслаяпсизлар. 
Цариб қолибман шекилли, хотирам хира, кўл воқеаларни 
ёдимга келтиролмаяпман.
— Мана пгу ижроқўм ўшапда командирмиди? — яна 
сўради ўтирган амакилардан биттаси.
— Ҳ а, жазо отряди деган бир бало бўлар эди. Бу 
бстофиқ ўшанга командир эди, юзтача солдати ҳам бў- 
ларди, газармада туришарди... Илоё қўргонча аҳли бо- 
пшга тушгаи балоларни силар кўрхгаганлар. 13у ҳаромн 
юртни кўп қийнаган, не-не йигитларии қурбон қилмади 
у. Қўргоичампз иккп ўт ичида ёнарди, тог тарафдап ўзи- 
мизнииг гигитлар тушса, Қўқондан қилич яланғочлаб. 
замбарапши ўқлаб қпзил шанкалилар келардн. 
Ҳамма 
отишмалар мана ш у боғларда бўлардм. Уйлар куярди, 
молларимиз молхонада ёниб кабоб бўларди... Илоё ўшя 
кунларни сизлар кўрманглар... Лекин Яратганнпнг дар- 
гоҳи кенг, золимнп жазоламасдан қўймайди...
Бобомдан кўнгил сўрагани чиққаплар орасида соп 
бўйидагп Ғуломбобомнинг ўғли Қосималп акам ҳам бор 
эди. Ғулом бобом, бор, Эркачолдан хабар олиб чиқ, кўн- 
гил сўра, ўғиллари гааҳид бўлиб кетган, ҳеч кими йўқ* 
кампири билан мунғайибгина