Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

тескари ташвиқот олиб бормоқда. Унинг қаердалигини 
айтасиз, айтмасангиз ҳаммангиз қамаласиз.
Ижроқўмбобо битта амакининг олдига келиб:
— А й т!— деди.
— Билмайман,— деди амаки орқасига тисарилиб.
— Биласан!
— Тепамда Худо бор, билмайман.
— Ҳозир айтасан, бўлмаса саваланман.
— Саваласангиз, савалайверинг, замон зўрники ҳо- 
зир.
Ижроқўмбобо амакининг елкасига қамчи билан ен- 
гилгипа уриб, энди Аҳмадқул бобомнинг катта ўгли ёни- 
да тўхтади:
— Х ў ш , сен ҳам билмассан?
— Худо хоҳласа билмайман,— жавоб қайтарди Аббос- 
хон амаким.
— Уйингда ётиб юрган экан-ку?
— Худо хоҳласа ётгани йўқ.
— Худони ўртага солма!
— Худодан бошқа ҳимоячимиз йўқ, ижроқўм.
— Мана сенга бўлмаса, мана, ит эмган!
Ижроқўмбобо Аббосхон 
амакпни 
энди нкки қамчи
урди, хайрият, қаттиқ урмади, бўлмаса, 
роса огриган 
бўларди-да.
Агар мени урганда, агар мен ҳам Аббосхон амакидек 
катта йигит 
бўлганимда 
қўлидан 
қамчисини 
тортиб 
олиб ўзиниям роса савалаган бўлардпм. Йўқ, рост айтяп- 
ман, мени ҳеч кнм уролмайди, урса қўлини ҳам, бетини 
ҳам тишлаб олавераман.
Оқ от миппб турган мелиса амаки эндн яна гапира 
бошладц. Агар кпмда-ким қочоқ Эшон бобонипг қаерда- 
лигини айтса бнр йпллик солиқдан озод қилинар эқан, 
Сталин бобонпнг катта сурати 
совғага 
берилар эқан. 
Одамлар бошини солинтириб жпм тураверди, бобом пк- 
кимиз ҳам жнм 
туравердик. Вой, япа 
иккнта мелиса 
амакн бор экан, от чоптириб улар ҳам келиб қолишди.