Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

хшчоҳни кўрянсанми? Ҳазрат Алининг ҳиличидай ке- 
лади-я, — Аҳмадҳул бобом пичогини товонига тегиб тур- 
ган қинидан сугуриб, ҳавода бир ўйнатиб қўйди. Пичоқ 
жуда узун экан.— Ҳар қандай бўрини чавақлаб ташлай- 
ман-а. Ундан кейин, ўглим, худойи таоло одамни ҳамма 
жонзотдан улуг яратган. 
Одамнинг 
фариштаси беҳад 
буюк бўлади. Энг оч бўри ҳам ҳадеганда юрак ютиб унга 
яқинлашиб келолмайди... Ҳозир бўрилар тўқ, негаким, 
дала-туз тўла қўзи-мол... Яна озгина юрайлик, ҳув на- 
рида Тентаксойдан ажралиб чиққан ёйилмалар бор, бо- 
бонг билан қуёну бўрсиқларни ўша ерларда овлардик. 
Ундан нарида бўрию тулкиларга қопқон қўярдик. Ле- 
кин бўри айёр бўлади, болам. Бир авлодгг н.дапган жой- 
га бошқа авлоди қадам босмайди... Ё эшакка миниб ола- 
санми?
— Йўқ-йўқ, эшакнинг устида қўрқаман, — дедим.
— Э , яна қўрқаман дейди-я, — Аҳмадқул бобом ар- 
қон ушлаб кетаётган қўлини жаҳл билан силкитиб қўй- 
ди, — сен Эркачолнинг набираси бўлмабсан.
— Ким бўлибман бўлмаса?
— Цўрқоқ бўлибсан.
— Ҳечам-да, мен сал-пал қўрқяпман, холос.
— Бобонг сандақалик маҳалида жасур, довюрак эди... 
Йигитлик чоғида эса бир ўзи кўк бўрини йиқитган. Ай- 
тиб бермаганми?
— Йўқ, айтмаган.
— Майли, кейин айтиб бераман.
— Йўқ, ҳозир айтиб берасиз, бўлмаса яна қўрқаман.
— Э, ўглим, бунга анча замонлар бўлди... Ушанда 
даштга қовун экиб, капа тикиб кўчиб чиққан эдик. Сут- 
дай оддин бир кеча эди. Бобонг пашшахонадан бошини 
чиқариб бундай қараса, қовуннинг ичида кимдир энга- 
шиб юрган эмиш. Ким у деса, индамабди. Аста олдига 
бораётган экан, бўри бир сакраб ташланиб қопти. Х а й -