Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

ди-ю, бобом йиқилса-я, деб ўйладим-у, кейин сўраётган 
нарсам эсимдан чиқиб, жим бўп қўя қолдим.
Тоғ томонга қараб кетяпмиз. 
Ҳаммаёқ оппоқ қор. 
Ҳўв баланд-баланд тогларда, адирларда, биз бораётган 
майдонларда мўл-кўл оқлик. Ҳаммаёқ чарақлаб кетган, 
қарасангиз кўзингиз жимирлайди. Э ҳ, қандай яхши-я, 
қандай соз бўлди-я!
Ҳув узоқларда, осмону фалакда қушлар гала-гала бў- 
либ учиб юришибди. Тўдалар қўшилади, япа ажралади, 
яна қўшилади, яна ажраладн. Ўйин қилишаётгандир-да? 
Цандай яхши-я! Қанп энди, мен ҳам ҳозир қушча бў- 
либ қолсам, ўша баландликка кўтарилиб, қанотларимни 
қоқиб роса ўйнардим... Ўтиб бораётганимиз ўрикзорлар- 
да ҳар хил қушлар кўп. Ана, гурр этиб чумчуқлар кў- 
тарплиб, ўриклар шохига қўнди, устимизга дув этиб қор 
тўкилдн. Нарироқда ҳар биттаси товуқдай-товуқдай иўм- 
қаргалар сариқ тумшуқларипи пастга қилиб хаёл су- 
ришяити, бечоралар-ей, энди овқатни 
қаердан толсам 
экан, деб ўйлашаётгандир-да? Сақичдек қоп-қора, бето- 
қат қорашақшақлар- шохдан-шохга сакраб қувлашмачоқ 
ўйнашаётганга ўхшайди, улар бирам кўп, бпрам кўпки. 
Цўшнимиз Султонали акам ўтган йили беҳига тузоқ қў- 
йпб, қорашақшақни илинтирганда мен бир дўппи ёнгоқ- 
қа алмаштириб олгандим. 
Товоқнинг тагига бостириб 
қўйганимда, энажоним билмай кўтариб, қушчамни учи- 
риб юборган, эҳтимол, ўша қушчам ҳозпр шуларпинг 
орасида бордир? Менп танияптимикан? Уларда эс бўл- 
майди-ку.
— Бобожон, келинг, япа гаплашиб кетайлик,— дей- 
ман зерикиб.
— Ҳали гаплашдик-ку, — дейди Аҳмадқул бобом.
— Яна гаплаша қолайлик, жон бобожон.
— Мен сенга гаи