Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

лаб қурдик-да... Ҳай, жон бор жойда ўлим бор, розиман„
и
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

ҳаммасига розиман. Цани, азаматим, энажонимни ёлғиз 
ташлаб кетмайман, деб менга сўз бер-чи.
— Бобожон!— дедиму йиғлаб юбордим.
— Ҳой, Отажон, қўйинг бу гапларни, — яна ёлворди 
энам, — боламнинг юрагига қўрқув солиб нима қпласиз? 
Иситмангиз кўтарилиб кетди шекилли, алаҳлаяпсиз. Х у - 
до хоҳласа, эрталабгача тузалиб қоласиз.
— Ҳ а, онаси, умримнинг азиз йўлдоши, яхшилик учун 
туғилган экансан, сендан нуқул яхшилик кўрдим, аммо 
кайтаролмадим. Майли, майли... Раҳмонберди ўғлимни, 
бу азаматимни ўгайлар дўлига топшириб цўймагпн, ўгай 
ака-укала,р, ўгай ота, бёгона ҳовли... Мунғайиб колади-я. 
Ўзинг багрннгда олиб юргпп... Ў , золпмлар, ў, золим за- 
мона.... Насриддиибойнинг пабираси бўлади-я бу ўғлим. 
Отасшги қулоқ қилдилар, бойлигини 
тортиб 
олдилар, 
калтакладилар, қамадилар, охири йигирма бир ёшида 
ўлдирдилар. Майли, тойлогим, шуларни сен билиб ол. 
Ҳой, шглтиқни бер менга, отаман. Ҳаммасшга отаман. 
А п а , ўғилларим келяпти, мплтиқ молхонада, устнга ха- 
шак ташлаб қўйганман...
Бобожоним ў,рпидан туриб кетди. Энам ҳам туриб 
уни маҳкам қучоқлаб олди. Нима қилишимпи билмай 
қолдим. Ииғлай дейман-у, йиги келмаяпти. Чпқпб қўш- 
ниларимизни чақириб келай десам, 
кўча қоп-қоронги, 
зимистон. Мен қоронгидан жуда қўрқаман. Нега десап- 
гиз, ажиналар қоронғида 
қари дарахтларнинг 
ортига 
беркиниб олиб, кўзла,рипи лўқ қилиб қараб туришади. 
Ф ақат бизнинг ҳовлимизда йўқ,