Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

қуш бўлиб сайрайдиган ҳуштак, чамандагул дўппилар 
олиб бераман», деган эди. Ў ш а гап эсимга тушдию:
— Эркачол,
Жинни чол,
Эркачол
Шинни чол,— дея алам билан иргишлай бошла-
дпм.
Бобом ўрнидан туриб икки қўлини кент ёзиб:
— Кел, ўғлим, яраша қолайлик,— дея шалоплаб сув 
кечиб мен томонга кела бошлади, — айб сенда эмас, ма- 
на бу ҳайвонда. Емни кўп еб қутуриб кетибди, энди ун- 
га ҳечам ем бермаймиз.
Ш уни кутиб турган эдим. Жон-жон деб бобомнинг 
елкасига чиқиб, дўлимни бўйнидан ўтказиб олдим. М е- 
ни чирсиллаб учқун чертиб ёнаётган олов ёнига ўтқазиб 
бобомнинг ўзи сув кечиб кесилган теракларни сойнинт 
устига тавдлади. Қадам босганда силкиниб кетмасин деб 
бўлса керак, уч-тўрт жойига кўндаланг тахта ташлаб 
мих қоқди. Ўш а михлар меники эди. Мен умуман михни 
яхттти кўраман, нега десангиз, тешанинг орқаси билан 
енгил урсангиз ҳам ерга лопиллаб 
кириб кетаверади. 
Кўприк битгач, бобом иккимиз уёг-буёгига ўтиб кўрдик, 
ўртасида туриб олиб силкиндик.
— Зўр-а? — деди бобом.
— Зўр! — деб қўйдим мен ҳам.
— Сен бўлмасанг, тойлогим, барибир битказолмас- 
дим.
— Тўғри, бобожон, барибир битказолмасдингиз, — де- 
дим эшакнинг орқасига мингашаётиб...
Кейин бобожоним қаттиқ касал бўлиб, қиш чиққун- 
ча ётиб қолди. Аҳмадқул бобом асал келтириб оёқлари- 
га суртар, уқалар, энажоним ҳар оқшом сутга асал қай- 
натиб ичирар, холам ҳидини мен ёқтирмайдиган ғалати- 
ғалати дорилар келтириб баданига суртар эди. Гоҳо эна- 
жоним:
— Савоб оламан деб ш у совуқда муз кечиш ш арт- 
миди, — деб танбеҳ берар, бобом бўлса: