Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

барн- 
бир, чорхари уйимизни яхши ёритолмайди. Ўчоқдагп қи- 
зил оловни чироғимиз шишасига жойлаганимизда, э ҳ , 
қандай соз бўларди-я? Уйимизда қуёш порлаб турарди... 
Бўлди, эртага энам қўшниникига чиқпб кетганда шиша- 
нинг ичига олов ёқиб кўраман, қогоз ёқаман, қогоз тез 
ёнади, унинг олови ҳам кўп...
— Энаси, — деб инграйдп бобожоним, — гау ердами- 
сан, ҳай, дунё шунақа 
Э1<ан-да, к е л г а н од ам
барнбир бнр 
кун кетаркан-да.
— Улдай деманг, — дейдп энажонпм ёлвориб,— одам- 
нинг юрагнга ваҳима соляпсиз. Иситмангиз яна кўта- 
рилди шекилли. Ҳозир пешонапгизга латта ҳўллаб бо- 
саман.
— Йўқ-йўқ, ўтир... Ёпгинамда ўтир, барпбир, пссиқ 
жон бор л.оида қазо ҳам бор, ўтир, гапирнб олай, — бо- 
божонимнинг нурспзланиб қолган кўзларида милтиллаб 
ёш кўрпндн, — худога шукр, умр бердн, ризқ бердн, об- 
рў берди... фақат фарзандларимдан эрта жудо қилдн-да. 
Арслондай йпгнтлар эди-я! Ҳар елкаснда биттадан одам 
ўтирадиган паҳлавон йигитлар эдн-я, ў, золимлар, ў, .то- 
лпм замона... Сенга қлнпн бўлади, онаси, ёлгизлик ёмон... 
Раҳмонберди, яхши ўглнм, қаердасан, берироқ кел, қа- 
ип, қўлпнгпн менга узат-чи.
Мен шоша-гшша бобожоннмппнг ёнига ўтиб, пагпгас- 
лаб қўлшш ушлаймап. Иссиқ, билч-бнлч 
терлаб ҳам 
турнбди... Нима дейпшнмпи билмайман, жуда яхши гап 
айтпхм келадп, аммо ўша гапшг тотголмаймаи. Бошимни 
аста кўксига қўйиб, хуш ёқармикан, дея нам бармоқла- 
рнм бнлан соқолларини оҳиста-оҳиста силай бошлайман.
— Баракалла, ўглим — энтпка-энтика қийналиб сўз- 
лайди бобожоним. — Цўлларинг бирам ёқимлики... Эна- 
жонингни слгиз ташлаб кетмагин, лекин кўприкни боп-