Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

тига бўз дастурхон ёпиб дўйган экан. Буғи кўтарилиб 
иштаҳа дўзгайдпган ҳиди уйни доплаб кетибди. Энажо- 
ним нон ёпса, менга атаб жизза ва ошқоводлар солиб 
хитой пиёлани огзидек кулчалар 
ёпиб берар эди. Б у 
гал ҳам шундай дилибди. Энажоним-ой, бирам яхши кў- 
раманки у кишини, мазза ҳилиб нонушта дилдик. Кейин 
бобожоним иккимиз дастарра, ойболта, ўткир тешамиз- 
ни олиб богимиз этагидаги теракзорга жўнадик. Энажо- 
ним:
— Ҳой, нима циласиз, болави совудда қийнаб, тан- 
чада ётсин,— дея илтимос қилган бўлди.
— Гангир-гунгир ишлаймиз-да,— деб кўйди бобом.
Мен ҳам юришдан тўхтаб:
— Эна, биз гангир-гунгир ишламоқчимиз,— деб қўй- 
дим.
Ҳов бирда айтувдим шекилли, мен ана ш у чакалак 
бўлиб ўсадиган теракзоримиздан жудаям қўрқаман. Бу- 
талар орасида ажина, алвастилар беркиниб ётади. Бир мар- 
та Санамбуви икковимиз ўша тарафга ўйнагани боргани- 
мизда алвастининг бувисини кўргаимиз. Малла сочлари- 
ни ёзиб, маммаларини тиззасига осилтириб, болаларини 
ўйиатиб ўтирган экан, шаталоқ отиб қочиб қолганмиз.
Бобожоннм ўткдр ойболтамиз билан терак кесишга 
тушди. Мен у кишининг, қўй, халақит берасан, дейишига 
ҳам қарамай икки қўллаб теракнинг силлиққина, муз- 
даккина танасидан нариги томонга итариб турдим.
— Бобожон, — дейман гоҳо, — болта урганингизда те- 
рак нега қалтираб кетяпти?
— Жони огрийди-да,— деб қўяди бобожоним.
— Вой, униям жони борми?
— Бўлмасам-чи, тақ-тақ деб овоз беряпти-ку.
— Тақиллагани йнғлаганими?
— Ҳ а, йиғлагани. Тегма-тегма, деб йиғлаяпти-да...
— Бўлмаса кесмай қўя қолайлик, жон бобожон, ана, 
кўзидан ёш ҳам оқяпти.