Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

яна. Нега десангиз, бобомсиз бир дақиқа ҳам вақтимни 
тасаввур қила олмас, отам ҳам, онам ҳам, бирга ўйнай- 
диган ўртогим ҳам бобожоним эди.
— Худо хоҳласа.
— Энам-чи?
— Уям .
— Бувижопим-чи?
— Айтдим-ку, ҳэммамиз бирга бўламиз, деб.
Мен жаннати бўлишни жуда-жуда хоҳлардим. Эна- 
жонимнинг айтишича, у ерда ҳамма на,рсалар мўл-кўл 
бўлар экан. Аридларда сув ўрнига шарбатлар шардираб 
.одар экан, сават-сават попуклик дандлар шундоққина 
йўлнинг чеккасида турар экан, анвойи гуллар очилиб, 
сайроқн душлар чақчадлашиб турар экан. Болалар ўй- 
.найдиган ўйинчодлар: зувуллоқ, ипакдан тўдилган коп- 
ток, мих соладиган олтин дутичалар, душ овлайдиган, 
тортилиши осон резинка чўзмалар шундодқина дўл ета- 
диган жойда турар экан, у ерда алвасти, жинлар ҳеч 
ҳам бўлмас экан.
— Х ў ш , ўғлим, қашг ант-чи, кўприкгш мана шу ерга 
қурсак бўлармикан? — деб сўради бобом сойнинг торроқ 
жойини кўрсатиб.
— Бўлади!— дедпм шошилиб.
— Йўқ, бу ер хийла кенг кўринади, яна ҳам торроқ 
жотшп топайлик, — ўйланиб турпб дедгг бобом.
— Майли, торроқ жойни топа қолайлик,— дедим мен 
ҳам ўйланиб туриб. Нега десангиз, мен шу дақиқаларда 
юпқаггша муз бчлан қопланган сойга тикилиб балиқлар 
сув остида қолиб. кетган бўлса, совқотмасмикан, қоронғу 
тушганда қаерда ухлашар экан, дея хаёл сураётган эдим.
— Й ўқ, аввалги танлаган жойимиз маъқул экан,—  
деди бобом орқага қайтиб.
— Тўғри, бобожон, ўша ер маъқул,— деб тасдиқла- 
дим.
8
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

Қайтсак энажоним зогора нон ёпиб, саватга ёйиб, ус-