Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

дан. Ҳай-ҳай, ш у ёшда муздай сувда узоқ турганларини 
қаранг.
—■ Худо ҳам ўзини эҳтиёт қилганни эҳтиёг қиламан, 
деган экан, — энамга қараб деди Аҳмадқул бобом.
Бобожонимнинг 
1
ҳароратини тушқриш учун эмлаш 
керак экан, бошқа илож қолмабди. Ҳаммалари роса ёл- 
воришди, бобожоним бошини чайқаб, йўқ, деб тураверди. 
Бирпас турди, иккипас турди, ахийри у ҳ тортиб:
— Бўпти, билганларингни қилинглар, — дея йиғлам- 
сираб қорнини ерга бериб ётиб олди.
Дўхтир амаки бир қаричча келадиган игнасини ялан- 
ғочлаб, учига бир нарса сураётганди, мен қўрқиб, теска- 
ри ўгирилиб олдим. Игнадан жуда ҳам қўрқаман. Циш- 
лоғимиздаги ҳамма болалар қўрқади. Фақат Санамбуви
20
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

к.ЎРҚмайди, холос. Челакка қарши эмлаш учун келган- 
ларида биринчи бўлиб билагини ялан^ паб 
берганини 
ўз кўзим билан кўрганман.
— Амаки, сизда бўрсиқнинг ёги бўлади, деб эшитар- 
дим, — сўради дўхтир.
— Ҳ а , илгари мўл-кўл бўларди,— хўрсиниб деди бо- 
божоним.
— Ҳозир-чи?
— Овчиликни ташлаб юборганман.
— Э, аттанг, бўрсиқнинг ёғи суякни яхши терлата- 
ди. Ҳозирча ундан яхширок шифо йўқ.
Аҳмадқул бобом қачон кулса, албатта, ооқолини сил- 
китиб кулади. Б у гал ҳам овоз чиқармасдан соқолини 
силкнтиб турди-да: «Б у овсар чол ўзи овлаган ҳайвон- 
нинг кўзидан ўзи қўрқадигап бўлиб 
қолган эмиш»,— 
деб қўйди.
Энажоним бобомнинг қиэгил гул тикилган қора чорси- 
сига смборхонадан тўлдириб ҳар хил мевалардан тугиб 
чиқди. Ишонсангиз, бизда бунақа мевалардан жуда кўп.