Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

кўчани чангитиб:
Де%цон шапка,
Тушунмайди гапга,
Кечаси ўнгга,
Кундузи чапга,
Бўйнида халта;
Цўлида пяпка,—
деб масхара қи-
19
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

либ борардик. Анави куни қор ёғаётганида жинарава- 
сини Дилижонларнинг кўча эшиги олдига қўйиб, ичка- 
ри кприб кетган экан, болалар дамини чиқариб, ғилди- 
рагини юрмайдиган килиб қўйишди. Чиқиб ҳаммамизни 
роса қувлади, мениям қувди. Мен додлаб қочдим... Ҳ о - 
зир таниб қолса-я, бобожонимга айтиб берса-я?.. Йўқ, 
барибир чидаб туролмадим, кўрпани озгина кўтариб, мў- 
ралай бошладим. Бобожонимни ўтқазиб, оқ кўйлагини 
томогининг тагигача қайтариб қўйибди. Чойнакнинг қоп- 
қоғига ўхшаш ўйинчоғи бор экан, ўшани қорнига қўйиб 
кўряпти.
— Ўпка тоза, — деди Деҳқон шапка амаки.
— Худога шукр, — деб қўйди бобожоним.
— Б у ерда оғриқ йўқми?
— Й ўқ шекилли.
— Б у ерда-чи?
— Сезмаяпман.
— Демак, жигар-буйраклар тоза. 
Оббо амаким-ей, 
шундай қшгаб, сувда икки-уч бор чўмилиб олдим, денг.
— Ҳ а , энди... ёшлик ўтиб кетган экан...
— Энди оёқларни кўрамиз, узатинг.
— Вой-вой, — бобожоним сал бўлмаса ўрнидан туриб 
кетаёзди.
— Нима бўлди?
— Оғрияпти, дўхтир болам. Кўзим жойидан чиқиб 
кетай деяпти.
— Буниси-чи?
— Вой, астароқ, жон болам, астароқ.
— Ана, айтмадимми, — деди 
Деҳқон шапка амаки, 
Аҳмадқул бобомга қараб, — иккови оёқларини, томиру 
суякларини баб-бдробар шамоллатганлар. Иситма шун-