Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

бобомдан.
— Худога шуқр, — деб қўйди бобожоним.
— Иситманг тушдими?
— Хийла пасайди шекиллп.
22
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— У -б у деймиз-у, ш у дўхтирларга ҳам ишониш ке- 
рак.
— Ҳ а , албатта. Улар ҳам худонинг бандаси.
— Илоё овмин, — менга қараб фотиҳа ўқиди Аҳм ад- 
қул бобом, — қадам етди, бало етмасин, ўртогимнинг ту- 
залиб қолгани рост бўлсин, оллоҳу акбар!
— Облоҳу акбар! — деб мен ҳам сандалдан чиқар- 
ган иссиққига қўлим билан юзимии силаб олдим.
Аҳмадқул бобом туни билан ухлай олмабди. Етмиш 
йиллик қадрдоним алаҳлаб ётса-ю, мен қандай қилиб 
ухлайман, дебди. Худди чангалнинг устига думалаган- 
дай қийналиб чиқибди. Бўрсиқ овлагани борармиш, бу- 
нинг учун бобожоним кичкина-кичкина қопқонларидап 
ҳеч бўлмаса, иккитасини бериши корак экан...
— Ҳ ў мулло Аҳмад, — деди бобожоним кўзини очиб,— 
бўрсиқ қув бўлади, уни қопқонга тушириш осон эмас.
— Илгари 
илинтириб 
келардик-ку, — хафа 
бўлди 
Аҳмадқул бобом.
— Унда ёнингда мен бўлардим.
— Допқошш мен қўярдим-да, илинса, ов меники деб 
туриб олардинг. Цуён сўйсак, менга кирсиллатиб ей- 
сан, деб қулоғини берарднпг. Ҳе-ҳе-ҳе! Йўқ дема, ўр- 
тоқ, қопқонингни бера қол, сен учун қиляиман бу иш- 
ни. Бўлмаса ш у 
совуқда... Аёзни 
қара, узиб оламанг 
деяпти...
Бобожоним кўзларини юмган кўйи анча маҳал жпм 
турди. Жавобини ҳаммамиз бетоқат кутардпк. Мен ичим- 
да: «Эй худо, бобожоним кўна қолсин, илоё овмип,-мен 
ҳам овга бирга борай, бирга борай», деб пичирлаб тур-