Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

экан. Аҳмадқул бобо, деб оёқларпдап маҳкам қучоқлаб 
нпғлаб юбордим.
— Ие-ие, нима бўлди, бойвачча ўғлим, — қулогнмга- 
'ча энгашиб сўради Аҳмадқул бобом.
— Бобожоним, ўлиб қоляпти, — дея 
баттар йиғла- 
дим, — ўламан, сизлар ёлғиз қоласизлар, деди. Ҳозир 
айтди ш у сўзларни.
Аҳмадқул бобом қийиқда бир 
на;рса 
тугиб келгап 
'экан, ушла-чи, дея узатди-да, мени бир чеккага суриб, 
ўзи ичкари ҳовлимизга зкадал кприб кетди. Энажоним 
бемаҳалда кўча эшик ҳеч очиқ қолмасин, деб ўргатар- 
ди. Ў ш а эсимга тушиб беркитиб, олдин занжнрни осдим, 
кейпн танбасини ҳам тираб қўйдим-да, қани, қнйиқда 
нпма бор экан, дея очиб кўра бошладим. Анор, узум, 
рий, 
қандай яхши-я, оҳ-оҳ, ҳусайни узум кирсиллаб турибди, 
депг. Уч-тўрт донасини дарров огзимга солиб карсилла- 
тиб еб олдим. 1Пу бобом ўзи яхши-да, йўқ-йўқ, узум олиб 
чиққани учун эмас, узум ўзимнзда ҳам бор, менга ў х - 
шаган болаларни суйгани, эркалагани учун яхши. Ҳов- 
лиларида ўнтача бола бор. Мен кирсам, ўн битта бўла- 
миз. Ҳаммамизнинг чўнтагимизни тўлдириб ёнгоқ содиб 
беради. Бир марта энам икковимиз меҳмовга чиққани- 
мизда, Ҳайитвой билан мени кураштириб, ким зўр чиқ- 
са, ўшани елкамга миндираман, деди. Икковимиз тенг- 
данига гупиллаб йиқилган эдик, икковимизниям елкаси- 
га миндириб, юмшоқ кигиз тўшалган уйда от бўлиб киш- 
наб, ёнгогини осмонга отиб, бизни роса қиқирлатиб кул- 
диртан. Гоҳо кўчада ўйнаб турганимизда ўтиб қолса: 
Пакана бобо,
Чакана бобо,
Майиз бобо,
Ўрик 
бобо
, — деб 
масхара қилсак