Ёзувчи ўзи беқиёс ишон ган, ягона ҳақиқат деб бил

ва
А^Рсдм Аъзам 
суҳбатлашди.
‘
Овоза” 
газет аси, 2008 йил
302
'Я р я м а с р д а ф т а р и ' 
Ў ткир Ҳ ош им ов

---

Ўн биринчи боб
Ои*а$ий 
та/щиаги
ff

---

---

"Чўл ҳавоси"дан "Икки эшик 
орасига"гача
Устоз ёзувчи Абдулла Қодирий ҳаётига оид бир воқеа кўп 
тилга олинади. Адиб одатда ўз асарларини қиш палласи- 
да ёзар экан. Кунлардан бир кун ёзувчининг умр йўлдоши 
уйга кирса, Қодирий домла йиғлаб ўтирганмиш. Аёли: “Сиз- 
га нима бўлди?”, деса, Қодирий: “Кумуш ўлиб қолди!” деган 
экан. Адабиётдан узоқ одам учун бу афсона бўлиб туюлиши 
мумкин. Лекин ижод жараёнидан озми-кўпми хабардор 
одам бу - айни ҳақиқат эканига шубхд қилмайди...
Ўткир Ҳошимов билан турмуш қурганимизга қирқ йил 
бўлди. Худога шукр, ўғил-қиз, қўша-қўша набиралар кўрдик. 
Турмушимиз нуқул байрамдан иборат, десам, рост гапирган 
бўлмайман.
Олтмишинчи йилларда адабиётга кириб келган Худой- 
берди Тўхтабоев, Ўлмас Умарбеков, Эркин Вох,идов, Абдулла 
Орипов, Шукур Холмирзаев, Учқун Назаров, Неъмат Аминов 
каби истеъдодли шоир ва ёзувчилар ижод оламига янги ҳаво 
олиб киргандек бўлдилар. Инсонни тасвирлайдиган асарлар 
дунёга кела бошлади. Энди билсак, бунинг сабаби, бир то­
мондан, 60-йиллар охирида жамиятда пайдо бўлган х^йла 
эркин фикрлаш бўлса, иккинчи томондан, бу ижодкорлар- 
нинг кўпчилиги Тошкент давлат университетида таҳсил 
кўрган, чуқур билимли, ҳақгўй, талабчан устозларнинг 
сабоғини олган экан. Шундай шогирдлар қаторида Ўткир 
Ҳошимов ҳам бор эди.