Давлати Сомониён

Ташаккули халқи тоҷик
Дар асрҳои IX—X дар Осиёи Миёна, аз ҷумла, дар водии Зарафшон, Қашқадарё ва Истаравшан — суғдҳо, ҳавзаи дарёи Аму ва шохобҳои он бохтариён (тахориён), дар ҳавзаи поёноби д. Аму — хоразмиён, водии Фарғона — фарғониён, дар ҷанубу ғарбии воҳаҳои Осиёи Миёна сакоиҳо зиндагӣ мекарданд. Ҳамаи онҳо қаробати этникӣ дошта, ба забонҳо ва шеваҳои гурӯҳи забонҳои эронӣ гуфтугӯ мекарданд. Дар баъзе маҳалҳои Тахористон, Чоч, Фарғона ва, хусусан, дар шимолу шарқии Осиёи Миёна гурӯҳҳои этникии туркнажод низ буданд. Дар асрҳои IX—X дар ҳудуди Давлати Сомониён раванди ташаккули халқи тоҷик ба охир расид. Мувофиқи маълумотҳо, таркиби этникии тоҷиконро суғдҳо, бохтариён ва тахориён, фарғониён, хуросониён ва қабилаи сакоиҳо ташкил медоданд. Ба онҳо дар давраҳои гуногун хионитҳо, ҳайтолиён, туркҳо ва гурӯҳҳои дигари этникӣ ҳамроҳ шуданд. Забони умумии тоҷикон дарӣ (форсии дарӣ) буд. Забони дарӣ (тоҷикӣ) аввалҳо дар заминаи яке аз шеваҳои байни Тахористон ва Хуросон ба вуҷуд омада, дертар ба вилоятҳои дигар паҳн шуд ва забони суғдиро аз гуфтугӯ танг карда баровард. Дар кори ташаккули забони тоҷикӣ лаҳҷаҳои Эрони Шарқӣ нақши калон бозиданд. Дар асрҳои IX—X адабиёти илмӣ ва назм инкишоф ёфтанд. Сомониён барои дар байни аҳолии маҳаллӣ пайдо намудани такягоҳ забони модариро ҳаматарафа истифода бурданд. Ташаккули территорияи умумии халқи тоҷик аз раванди ниҳоят мураккаб ва пурихтилофи ҷудошавию муттаҳидшавии иттиҳодияҳои давлатие, ки дар сарзамини тоҷикон вуҷуд доштанд, сар шуда, бо барпо гардидани давлати мутамаркази Сомониён ба охир расид. Ба ин раванд муборизаи халқҳои Осиёи Миёна ба муқобили истилои араб баҳри истиқлол мусоидат кард. Мубориза табақаҳои гуногуни ҷамъиятро аз оммаи меҳнаткаш то синфи ҳукмрон фаро гирифт. Маркази ин иттиҳодия Мовароуннаҳр ва Хуросон буданд. Давлати Сомониён давлати осиёимиёнагӣ, сулолаи Сомониён сулолаи тоҷикон буд. Маркази мамлакатро марзе, ки дар он аз қадим аҷдоди халқи тоҷик маскан гирифта буд, ташкил мекард. Раванди ташаккули фарҳанги умумии халқи тоҷик хеле мураккаб ва номунтазам буд. Маводҳои археологӣ шаҳодат медиҳанд, ки ҳанӯз дар а.7-8 дар ҳудуди Суғд, Тахористон, Фарғона ва Хуросон баробари хусусиятҳои махсуси ин ё он вилоят ба дараҷаи муайян умумияти фарҳанги моддӣ ва маънавӣ вуҷуд дошт. Умумияти маданияти моддӣ бештар дар меъморӣ, шакл ва техникаи тайёр намудани сафоли сирдор намудор мегардад. Дар давраи ташаккули фарҳанги умумии халқи тоҷик водии Зарафшон (бо марказҳои калони иқтисодӣ, фарҳангӣ ва сиёсиаш — Бухоро ва Самарқанд) вилояти асосии аз ҷиҳати маданӣ мутараққӣ ба шумор мерафт.
Рӯдакӣ дар он замоне, ки давраи рушди болоравии худшиносии халқи тоҷик буд, даъвати Балъамиро ба ҷон пазируфт. Иштироки Рӯдакӣ дар ин раванди ташаккули халқи тоҷик айни муддао буд. Ӯ бо дарбори Исмоили Сомонӣ (892—907) ва Аҳмад ибни Исмоил (907—914) беалоқа набудааст. Рӯдакӣ дар дарбори Наср ибни АҳмадиСомонӣ, яъне Насри II (914—943) ба мартабаи азим соҳиб мешавад.
Бинобар ҳамин худи Рӯдакӣ мегӯяд: