Beynin I i m I i -js

ağzına götürm ek üzere bir kurabiye alırken normal davranan e ı,
onu durdurmak için bileğinden yakalayabilir sözgelim i. Ardından
bir m ücadele başlar. Ya da bir el gazeteyi alırken diğeri onu m a­
saya çarpabilir. Belki de bir el ceketin fermuarını yukarı çekerken
diğeri de aşağı indirecektir. Bazı hastalar “D u r!” diye bağırm anın,
diğer yarım küreye (ve yabancı ele) geri adım attırdığını söylem iş­
tir. Am a bu küçük kontrol ayrıcalığının dışında, el kendi erişil­
m ez programlarını çalıştırmayı sürdürür ve elin “ yab an cı” olarak
nitelendirilm esinin nedeni de budur. Hastanın bilinçli olan beyin
bölüm lerinin bu el üzerinde hiçbir öngörüsel gücü yok gibidir; el
hastanın kendisine ait değildir sanki. “Yemin ederim ki ben bir şey
yapm ıyorum !” bu durumdaki bir hastanın sıklıkla söylediği bir
cüm ledir ki, bu da bizi kitabın ana noktalarından birine götürür
yeniden: Ben kimdir? Tüm bunları yapan bir başkasınınki değil,
hastanın kendi beynidir. Bütün mesele, hastanın o program lara bi­
linçli erişimi olmamasıdır.
Yabancı el sendrom u ne söyler bize? Bu bozukluk, hiç erişim i­
miz olm ayan, hiç tanışm am ış olduğum uz m ekanik ve “ yabancı”
alt programlar barındırdığımız gerçeğini gözler ön ü n e serer. H a­
reketlerimizin neredeyse tümü -k on u şm ak tan tutun elim ize bir
fincan kahve almaya varana d e k - “zonıbi sistem ler” olarak da ad­
landırılan bu yabancı alt programlarca yönlendirilir. (Bu terimleri
birbirinin yerine kullanıyorum sıklıkla: Bilinçli erişim in yokluğunu
vurgulamak istediğim yerlerde z o n ıb i, program ların yabancılığı­
nı vurgulamak istediğim yerlerde ise yaban cı sözcüğünü yeğliyo­
rum. )v Bazı yabancı alt programlar içgüdüselken, bazıları öğrenil­