Ҳамид Зиёев (Тарбиявий ривоятлар, ҳаётий сабоқлар)

Қанийди эримга ўзим ширин овқатларни пишириб едирсам

Шаҳзода ўртаҳол оиланинг Нуринисо исмли қизини севиб қолди. Ота-она "тенгимиз эмас" деб уйланишига қаршилик кўрсатди. Аммо шаҳзода маҳорат ишлатиб, севгилисига уйланди.

Нуринисо табиатан акл-идрокли, хушбичим ва меҳ-натсеварлиги билан ҳурматга сазовор бўлди. Шаҳзода отасининг вафотидан кейин тахтга ўтирди. Кунларнинг бирида дугонаси Нуринисога "сен бахтлиларнинг бахт-лисисан, зеро эринг сени шу даражада қаттиқ севадики, ҳарамидаги аёлларни ўйламайди. Эринг эса ўз хотинининг қадрқимматини ўрнига қўйишда ва вафодорликда тенги йўқ инсондир".
— Дугонажон! Ҳамма гапларинг тўғри — деди Нуринисо, — Ҳақиқатан ҳам бахтлиман, эрим билан фахрланаман. Аммо бир орзуниятим амалга ошмай мени Қийнамоқда. Биласанки, фарзандларни ювиб-тараш, уй Рўзғор ишларини қилиш Оллоҳшшг аёлларга буюргани. Булар севимли касб ва муқаддас бурч ҳисобланиб, уларсиз аёл зотини тасаввур этиб бўлмайди. Мен мана шундай лаззатдан маҳрум этилганман. Барча ишларни хизматкорлар қилади. Эрим уринасан ва чарчайсан, деб уй ишлари билан шуғулланишга рухсат бермайди. Ҳозирда ҳаракат қилмай "тайёрга айёр" бўлиб қолганлигим учун бармоқларим ва умуман қўлларим заифлашиб бир коса овқатни кутариш малол келяпти. Илгариги вақтларда ошхонада соатлаб тик турардим, эндиликда бундай қил-сам ҳолдан тояман. Билишимча боқий дунёда у ёки бу кишига касбинг нима ва уни қайси даражада адо эт-динг, деган савол берилар экан. Кимки ўз касбини таш-лаб қуйган бўлса, жавобини берармиш. Демак, Оллоҳ-нинг марҳамати ила касбга солиқлик икки дунё зийна-тидир. Қани энди мен ҳам ўз қўлим билан ширин-шакар овқатлар пишириб эримдан раҳмат эшитсам, ўз қўлим билан ювилган кийимларни эримга кийгизиб, севинсам. Қанийди болаларимни ўзим ювинтирсам. Руҳимга руҳ ва кучимга куч қўшиларди. Кўнглим хушнуд, юзим ёруғ бўларди.
Нуринисонинг юрак сўзлари эрининг қулоғига етди. У хотинининг орзуси ва дардини тушуниб унга уй-рўзғор ишларини ва болалар тарбияси билан шуғулла-нишга рухсат берди. Ва хизматларидан мамнун бўлиб, деди, — Сени тарбиялаган ота-онангга минг раҳмат, бундай мазали овқатларни кўрмаган эдим. Кайфиятимни кўтардинг. Сен меҳр билан ювган кийимлар аъзои баданимга роҳат бахш этмоқда. Фарзандларимиз ҳам она меҳрига тўйиб тетиклашдилар.
Нуринисо мурод мақсадига етиб эри билан узоқ ва бахтли ҳаёт кечирди.