Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

— Axir, oʻsha paytlar bosmaxonalar boʻlmagan-ku. Qadimda ham, hozir ham — baribir 

alkimyoni duch kelgan odam egallay olmagan. Shunday ekan, nima uchun bu kitoblar 

bunaqa murakkab tilda yozilgan, suratlari nega gʻalati? 

 

Angliyalik javob bermadi. Faqat keyincha, biroz jimlikdan soʻng: necha kundan beri 

karvonni sinchiklab kuzatayapman, biroq hech qanday yanglikni payqamadim, dedi. 

Faqat qabilalar oʻrtasida janglar boʻlayotgani tez-tez quloqqa chalina boshladi. 

 

Oradan bir necha kun oʻtib, Santyago angliyalikka kitoblarini qaytardi. 

— Xoʻsh, nimalarni tushunding endi ulardan? — yarim hazil, yarim umid ilinjida soʻradi 

angliyalik: tashvishli oʻy-xayollardan chalgʻishi uchun uning kim bilandir gurunglashgisi 

keldi. 

— Tushunganim shu boʻldiki, olamning qalbi bor ekan va kimda kim bu qalbga 

uygʻunlasha bilsa, mavjudlikning tilini tushunarkan. Tagʻin shuni tushundimki, koʻpgina 

alkimyogarlar oʻz Yoʻlini topishgan va Olam Qalbi, Iksir hamda Obi-hayotni kashf 

etishgan, — dedi Boʻzbola va biroz jim turgach, qoʻshib qoʻydi: — Eng muhimi, bular 

bari shu qadar oddiyki, hammasi jajji zumrad sathiga sigʻarkan. 

 

Angliyalikning kayfiyati buzildi. Na oʻzining uzoq vaqt oʻqiganiyu na timsollar, na dono 

kalomlaru na turli-tuman kimyoviy tajribada ishlatiladigan idishlar — birortasi 

Santyagoda hech qanday taassurot uygʻotmagan edi. 

 

«U juda sodda ekan, shu bois tushunmaydi», — Oʻyladi angliyalik, keyin kitoblarini 

yigʻib, tuyaga ortilgan jomadonlariga joyladi. 

— Endi oʻzingning karvoning bilan shugʻullanaver, — dedi u. — Menga ulardan, xuddi 

senga mening kitoblarimdan yuqmaganiday, zigʻircha zang yuqqani yoʻq. 

 

Santyago tagʻin sahro sukunatini tinglamoqqa va qumning tuyalar tuyoqlarida 

toʻzgʻiyotganini kuzatmoqqa kirishdi. 

 

«Har kimning oʻzining oʻqib-oʻrganish usuli bor, — Oʻyladi u. — Unga meniki toʻgʻri 

kelmaydi, meniki esa — unga. Biroq har ikkalamiz ham oʻz yoʻlimizni qidirayapmiz va 

faqat shuning uchungina uni hurmat qilmaslik qoʻlimdan kelmaydi». 

Quyosh ufqdan bosh koʻtara boshlaganda Santyago uygʻondi. Tunda yulduzlar 

jilvalangan tomonda endi son-sanoqsiz xurmo daraxtlari koʻzga ilinar, goʻyo butun 

sahroni xurmozor bosib ketganday tuyulardi. 

— Yetib keldik! — hayqirdi hozirgina uyqudan turgan angliyalik. 

 

Santyago jim turdi. Buni u sahrodan oʻrgangandi, endi daraxtlarga jimgina qarashning 

oʻzi kifoya qilardi. Ehromlargacha hali uzoq. Vaqti kelib bu tong ham uning uchun bir 

xotiraga aylanadi. Biroq hozir, Sarbon oʻrgatganday, u ayni daqiqalar uchun yashayotir, 

shundan sevinayotir va bu xushbaxt onlarni u oʻtkan kunlar xotiralari, kelajak haqidagi 

orzu-umidlari bilan bogʻlashga urindi. Ha, hali bir kun kelib bu ming bir xurmo daraxti 

---