Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

oʻz yelkalariga tashlab olar va yoʻlning bu gʻirrom qismidan oʻtib olishgach, yuklarni 

tagʻin tuya va otlarga ortishardi. Mabodo tuyakashlardan kimdir ogʻrib yoki oʻlib-netib 

qolsa, birodarlari qur'a tashlab uning tuyalarini kim tortishini aniqlashardi. 

Bularning hammasiga bitta sabab bor edi: karvon qancha yoʻl bosmasin, yoʻlini necha 

martalab oʻzgartirmasin, baribir manzil sari intilar edi. Toʻsiqlarni yengib oʻtib, vohaning 

qaerdaligini koʻrsatib turgan yoʻlchi yulduzga qarab yoʻl olardi. Azon mahali osmonda 

yarqiragan yulduzga qarab, odamlar oʻzlarini bu yulduz salqin joylarga, suvga, xurmozor 

va hordiq oladigan manzil sari eltayotganini bilishardi. Faqat yolgʻiz angliyalik kitobdan 

bosh koʻtarmas, goʻyo hech nimani payqamayotganday edi. 

 

Santyago ham safarning dastlabki kunlarida kitob oʻqishga urinib koʻrdi. Biroq keyin 

tevarak-atrofga qarab, shamolning nagʻmasiga quloq tutib ketish bu mashgʻulotdan koʻra 

qiziqroq ekanini payqadi. U tuyasining fe’lini oʻrgandi. Unga bogʻlanib qoldi, keyin 

umuman kitobdan voz kechdi, ortiqcha yuk, deb hisobladi. Shunday esa-da, qachon kitob 

ochib koʻz yugurtirsa unda, albatta, biror-bir qiziqarli gap topilishiga ishonardi. 

 

U yonida kelayotgan tuyakash bilan ora-sira gaplashib, oshno boʻlib oldi. Kechqurunlar, 

dam olish uchun qoʻnishib, gulxan tevaragida oʻtirishganda, Santyago oʻzining 

qoʻychivonlik hayotidan turli voqealarni soʻzlab berardi. 

 

Bir safar tuyakash oʻzi haqida gap boshladi: 

— Men El-Qayrum yaqinidagi qishloqchada yashardim. Uyim, bogʻim, bolalarim bor edi 

va umrimning oxirigacha bekami-koʻst yashasam boʻlardi. Bir yili, oʻshanda hosil juda 

moʻl boʻldi, yaxshi daromad qildik va butun oila a’zolarimiz bilan hatto Makkaga 

bordik— nasib etib musulmonlik farzini ado etdim va endi koʻngilni xotirjam qilib, 

qazoyimni kutsam boʻlardi. Yaratganga shukronalar aytardim. 

Biroq kunlarning birida yer qalqidi va Nil qirgʻoqlaridan toshdi. Beziyonday tuyulgan bu 

ofat menga ham ziyon yetkazdi. Qoʻshnilar zaytunzorlarini toshqin yuvib ketishidan 

tashvishga tushib qolishdi, xotinim bolalardan xavotirlandi. Boru budimizdan ayrilib 

qolayotganimizni koʻrib turib dahshatga tushdim. 

 

Shundan soʻng yer hosil bermay qoʻydi— tirikchilikning boshqa yoʻlini qidirishimga 

toʻgʻri keldi. Shu bois men tuyakashlikni kasb qildim. Oʻshanda menga Ollohning: 

noayonlikdan choʻchimangiz, zotan, har kim oʻz xohish-istagiga yarashasini olgay, 

nimagaki muhtoj esa unga yetishgay, degan kalomining ma’nosi ayon boʻldi. 

 

Hammamiz ham bor narsalarimizni— bu ekin-tikin boʻladimi yoki hayotimizmi— 

yoʻqotib qoʻyishdan qoʻrqamiz. Biroq bu qoʻrquv vaqtinchalik, ammo bir narsani 

tushunib yetish lozimki, bizning qismatimizni ham, olam taqdirini ham bitta qoʻl bitgan. 

 

Ba’zan yoʻlda ikkita karvon duch kelib qolardi. Shunda bir karvondagi yoʻlovchilarda 

ikkinchisidagi odamlar muhtoj boʻlgan narsalar topilmay qolmasdi. Chindan ham bu 

olamdagi kechmishlar bari bir qoʻl bilan bitilganday goʻyo. Tuyakashlar bir-biriga qum 

---