Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

— Undan ehromgacha boʻlgan yoʻl ham uzoq. 

 

Ular jim qolishdi va ovqat yeyishga kirishishdi. Alkimyogar shisha idishning tiqinini 

ochib, Santyagoning stakaniga allaqanday qizil suyuqlik quydi. Bu vino ekan, boʻzbola 

umrida hali bunaqasini tatib koʻrmagandi. Biroq Qonun vino ichishni ta’qiqlaydi. 

— Odamning ogʻzidan kirgani emas, balki ogʻzidan chiqqani yomon, — dedi 

Alkimyogar. 

 

Vino ichib Santyago yayradi. Biroq Alkimyogar hanuz uni sergaklantiradigan gaplarni 

aytardi. Ular chodirning eshigi oldida yonma-yon oʻtirishib, toʻlin oy yogʻdusida 

yulduzlarning xira tortib borayotganini kuzatishardi. 

— Ich yana — bu seni chalgʻitadi, — dedi Alkimyogar, vinoning boʻzbolaga ta’sir 

qilganini payqab. — Kuchingni yigʻ, jang oldidagi jangchiday. Biroq unutma, sening 

yuraging u yoqda, xazina yotgan joyda. Uni topish kerak, bu yoʻlda nimaniki tushunib 

yetsang, his etsang, barchasi mazmun-mohiyat kasb etadi. Ertaga tuyangni pulla va ot 

sotib ol. Tuyalarning fe’li bemaza: charchoq nimaligini bilmay loʻkillagani-loʻkillagan. 

Keyin tuyqusdan tappa yotib oʻlib qoladi. Ot esa sekin-asta toliqadi. Yoʻrgʻalashiga qarab 

yana qancha yurishini va qachon yiqilishini bilsa boʻladi. 

 

Oradan bir kun oʻtib, kech kirganda Santyago, otni yuganidan yetaklab, Alkimyogarning 

chodiriga keldi. Shu orada Alkimyogar ham chiqib keldi, otiga mindi, qirgʻiy esa uning 

chap kiftidan joyini egalladi. 

— Menga sahroda tiriklik alomatini koʻrsat, — dedi u. — Bu yerda tiriklik alomatini 

topa olgan kishigina xazinani qoʻlga kiritadi. 

Ular oydinda qum tepalar oralab yoʻlga tushishdi. «Buni uddalashim qiyin, — Oʻyladi 

Santyago. — Men sahroni bilmasam, undagi tiriklik alomatini topolmayman». 

 

U Alkimyogarga qarab bu haqda gapirmoqchi boʻldi, biroq choʻchidi. Ular boʻzbola 

qirgʻiylar parvozini kuzatgan toshlar yoniga kelishdi. 

— Uddalay olmayman deb qoʻrqaman, — dedi Santyago baribir ichidagini yashirib 

oʻtirmay. — Sahroda tiriklik alomati borligiga ishonchim komil, biroq uni men topa 

olmayman. 

— Tiriklik yashashga chorlaydi, — dedi unga javoban Alkimyogar. 

 

Boʻzbola uni tushundi, yuganni boʻshatdi va ot qum, tosh oralab oʻziga yoʻl topib yura 

boshladi. Alkimyogar otning izidan yurib kelardi. Shu zayl yarim soat oʻtdi. Xurmozorlar 

ortda qoldi, ulkan qoya toshlardan boshqa hammasi barkashday oy yorugʻida koʻzdan 

gʻoyib boʻldi. Nihoyat, Santyagoning oti toʻxtadi — bu yerga boʻzbola burun kelmagan 

edi. 

— Bu yerda tiriklik alomati bor, — dedi u Alkimyogarga. — Menga sahroning tili 

tushunarsiz, biroq otim tiriklik tilini tushunadi. 

Ular shoshilishdi. Alkimyogar sukut saqlardi. Toshlarga nazar tashlab, u vazmin qadam 

tashlardi. Keyin birdan toʻxtadi va ehtiyot boʻlib egildi. Toshlar orasida yer yorigʻi 

---