Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

modomiki, qoʻlga olingan ekan, u shunchaki qayta joyiga qoʻyilmaydi, qurol dushman 

qonini tatishi kerak. Zotan, qurol sahroday injiq narsa, keyingi safar otishdan, chopishdan 

boʻyin tovlashi mumkin. Agar ertaga bizning qurolimizga ish topilmasa, biz uni senga 

qarshi ishlatamiz. 

 

Boʻzbola chodirdan uzoqlashganda vohani faqat toʻlin oy yoritib turganini koʻrdi. U 

yashab turgan chodirgacha yigirma minutli yoʻl bosib oʻtilardi, u chodiri tomon yurdi. 

 

Boʻlib oʻtgan voqeadan u tashvishga tushdi. U Olam Qalbiga uygʻunlasha oldi va 

shuning evaziga, ehtimol, endi oʻz hayotini berib qutular. Bu juda qimmatga 

tushmaydimi? Biroq uning oʻzi tanladi buni, Oʻz Taqdiri yoʻlidan bormoqchi boʻlib 

qoʻylarini sotdi. Tuyakash aytganiday, bir boshga bir oʻlim... Baribir emasmi: ertaga 

oʻlding nima-yu, boshqa kuni oʻlding nima? Yashaydigan yoki qazoyingni topadigan har 

qanday kun ma’qul aslida. Hammasi «Maktub» soʻziga bogʻliq. 

 

Santyago jim yurib borayotir. U hech nimadan afsuslanmas, hech nimaga achinmasdi. 

Mabodo ertaga oʻlib qolsa, demak, Tangri uning kelajagini oʻzgartirishni xohlamagan 

boʻladi. Biroq u kuni bitguncha nimalargadir ulgurdi: boʻgʻozdan suzib oʻtdi, doʻkondagi 

ishlarni uddaladi, sahroni yengdi, uning sukunatini va Fotimaning koʻzlaridagi ma’noni 

uqdi. Uyini tark etganidan beri biror-bir kuni boʻsh, samarasiz ketgani yoʻq. Agar ertaga 

koʻzlari manguga yumilsa-da alam qilmaydi, zotan, u boshqa choʻponlardan koʻra koʻp 

narsalarni koʻrib qolishga erishdi. Santyago shundan taskin topardi. 

 

U tuyqusdan gumburlagan tovushni eshitdi va quturib esgan sirli shamolning shiddati uni 

yerparchin qildi. Qum toʻzoni oyni bekitdi. Boʻzbola roʻparasida turgan haybatli oq otni 

koʻrdi — ot orqa oyoqlariga tayanib, tik choʻpchigancha qattiq kishnardi. 

 

Qum toʻzoni biroz bosilganda Santyagoni haligacha oʻzi his etmagan qoʻrquv dahshati 

chulgʻab oldi. Oq otda sallali, qora libosda, chap kiftiga qirgʻiyni qoʻndirgan suvori 

oʻtirardi. Uning yuzi burkangan, faqat koʻzlari koʻrinadi. Novchaligini aytmaganda, u 

karvonni qarshilab, sahroda nimalar sodir boʻlayotganidan yoʻlovchilarni xabardor qilgan 

badaviylarning biriga oʻxshardi. 

 

Oy shu'lasi egilgan tigʻda jilvalandi — chavandoz egarga qayish bilan tangʻib boylangan 

qilichni qoʻliga oldi. U El-Fayum vohasining besh ming xurmo daraxtini titratadigan 

guldurosli ovozda hayqirdi: 

— Qirgʻiylar parvozining ma’nisini ilgʻamoqqa jur'at qilgan kim? 

— Men, — javob qildi Santyago. 

 

Ayni daqiqada, uning nazarida, suvori Mavrlar Gʻolibi, tuyoqlari bilan gʻayridinlarni 

toptayotgan oq otning belidagi avliyo Yoqubning tasviriga aynan oʻxshab ketdi. 

Hammasi sirtdan aynan oʻxshash, faqat bu yerdagi suvori boshqa. 

— Men, — takror aytdi u va qilichning zarbini kutib boshini egdi. — Koʻp kishilarning 

joni omon qolardi, biroq siz Olam Qalbiga uygʻun keladigan qarorni qabul qilmadingiz. 

---