Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

Shu payt qora libosda bir necha ayol quduqqa keldi, biroq Santyago, angliyalikning 

iltimosiga qaramay, ularga soʻz qotmadi. Mana, nihoyat bir erkak kishi koʻrindi. 

— Siz bilmaysizmi, bu yerda har qanday kasallikni davolay oladigan kishi bormi? — 

soʻradi boʻzbola. 

— Har qanday kasallikni faqat Olloh davolay oladi, — dedi u, kelgindilarga choʻchibroq 

alanglab qarab. — Jodugarlarni qidirayapsizlarmi? 

 

U Qur'ondan bir necha oyatlarni pichirlab aytib, oʻz yoʻliga qaytib ketdi. 

 

Biroz oʻtgach, boshqa bir odam keldi; uning yoshi ulugʻroq, qoʻlida chelak bor edi. 

Santyago unga ham oʻsha savol bilan murojaat qildi. 

— Bunday odamlarning sizlarga nima keragi bor? — bilmoqchi boʻlib soʻradi u. 

— Mening oshnam uni koʻrish niyatida juda uzoq yoʻl yurib keldi. 

— Agar bizning vohada shunday odam bor boʻlsa, u nihoyatda qudratli kishi boʻlishi 

kerak, — dedi oʻylab turib qariya. — Hatto qabila boshliqlari ham xohlashgan paytda 

uning huzuriga yoʻlay olmaydi. Ularni faqat oʻzi istagan paytda qabul qiladi u. Urush 

tugaguncha kutinglar, keyin ketinglar bu yerdan. Bizning voha turmushiga 

aralashmaganlaring ma’qul. 

 

Shunday deb u ketdi. Biroq angliyalik, Alkimyogarning izini topganini payqab, juda 

quvondi. 

 

Quduqqa, nihoyat, qora libosdagi erli ayol emas, balki yelkasida koʻza bilan bir qiz bola 

keldi. Boshiga roʻmol oʻragan, yuzi ochiq edi. Santyago Alkimyogarni daraklamoqchi 

boʻlib, unga yaqinlashdi. 

 

Va shunda — goʻyo vaqt toʻxtab qolganday boʻldi, Olam Qalbi uning koʻz oʻngida 

oʻzining butun kuch-qudrati bilan namoyon boʻldi. Qizning qop-qora koʻzlariga, goʻyo 

jilmayishni ham, jim turishni ham bilmayotganday himarilgan lablariga qarab, Santyago 

bir lahza ichida olam tillashadigan, jamiki odamlar soʻzsiz, faqat yurak orqali muloqot 

qiladigan tilning eng qadrli, eng aqlli boʻlagini fahmlab yetdi. Uni Sevgi deb atashadi, u 

odam qavmidan-da qadimiy, sahrodan-da koʻhna. Er yigit va boʻy yetgan qiz koʻzlari 

toʻqnashganda bu tuygʻu beixtiyor paydo boʻladi — hozir, quduq oldida shu hodisa roʻy 

berdi. 

Nihoyat, qizning lablari tabassumni ixtiyor etdi va bu belgi, ayni oʻsha — Santyago oʻzi 

bilmagan holda uzoq kutgan, qoʻylaridan, kitoblardan, billur va sahro sukunatidan 

qidirgan belgi edi. 

 

Bu sof va tushunarli til edi, abadiyat sari yoʻl solgan Koinot singari, tarjimaga, sharhu 

izohga ehtiyoj sezmaydigan soʻzsiz zabon edi. Shu bir lahza ichida Santyagoning anglab 

yetgani shu boʻldiki, u oʻzining qalligʻi qoshida turar va qiz ham buni soʻzsiz anglab 

yetmogʻi kerak edi. Bunga u zigʻircha shubha qilmas, bu ishonchi ota-onasining ra’yiga 

qarashdan, odatdagiday, sevganingdan keyin soʻrab-surishtirib, sovchi qoʻyib, qolaversa, 

---