3-mavzu. İlmiy tadqiqotning namayon bo’lish jihatlari va shakllari. Reja

Metayaxlit xossalar – ontologik maqomi immanent, emerjentdir.
Epistemologik maqomi–tarkibiy qismlarining xossalariga nisbatan redukciyalanmaydi, boshqacha qilib aytganda, mazkur butun nisbatan yuqori darajada uyushgan tizimda faoliyat ko’rsatganida tabiiy tuzilmalar (tizimlar, yaxlitliklar)ning ierarxik bog’langanligida namoyon bo’ladigan butunning oliy immanent potencial xossalari.
Metayaxlit xossalarga misollar: molekulalarning o’z-o’zini tashkil etishi, DNKning axborot-tartibga solish xossalari, idiomatik iboralar, maqollar va matallarning alohida ma`nosi.
Bilish usuli: kontrredukciya tamoyili.
Ad-hoc yaxlit xossalar – ontologik maqomi noimmanent, emerjentdir.
Epistemologik maqomi–o’z tarkibiga kiruvchi yaxlitliklarning xossalariga nisbatan redukciyalanadi (murakkabga nisbatan redukciyalanadi).
Misollar: tirik hujayraning murakkab tizimlaridagi sodda noorganik moddalarning biokimyoviy (alohida holda mazkur moddalarga xos bo’lmagan) funkciyalari; so’zlar, gaplarning mazkur semantik birliklarga o’z holicha, kontekstdan tashqarida xos bo’lmagan katta kontekstdagi ma`nosi.
Bilish usuli: Ad-hoc yaxlit yondashuv (ba`zan mazkur yondashuv «yaxlit yondashuv» tushunchasiga kiritiladi).
Yuqorida zikr etilgan xossalar to’rt turining xususiyatlarini moddiy va ideal tabiatning yaxlit ob`ektlari misolida tushuntirib o’tamiz.
Ad-hoc yaxlit xossalar masalasi misollar bilan maxsus tushuntirish va asoslashga muhtoj emas, chunki mazkur xossalar bilish ob`ektining mohiyatini tashkil etmaydi–ular unga noimmanent. Mazkur xossalar ayni ob`ektga kattaroq yaxlitlik (tizim)ning ta`sir ko’rsatishi natijasi. Aytish mumkinki, bu xossalar kattaroq yaxlitlikning «kuchi»ga nisbatan ob`ektning «murosaga kelgan»ligi ifodasidir.
Oliy darajada uyushgan molekulyar tuzilmalar–fermentlar, DNK, RNK singari biopolimerlarning jami xossalarini tadqiq qilish bilan bog’liq fizik-kimyoviy, biologiya sohasi yuqorida zikr etilgan xossalarning o’ziga xos xususiyatlarini yaqqol namoyon etadi. Misol uchun, DNK molekulasiga xos bo’lgan jami xossalarni bilish muammolarini olaylik. DNK molekulasini uning tarkibidagi alohida atomlarning xossalari, alohida kimyoviy va kuchsiz (bu erda fizik) aloqalarning, funkcional guruhlarning, elektr zaryadlarning, alohida fragmentlarning va hokazolarning tabiati orqali, ya`ni redukciya metodi yordamida tadqiq qilish mumkin.
Shu bilan bir qatorda, DNK molekulasining yaxlit tuzilma sifatidagi xossalarini, uning tarkibiy qismlari xossalariga to’la bog’liq bo’lmagan xossalarini, ma`lum turkumga mansub moddalar bilan o’zaro kimyoviy ta`sirga kirishish, tegishli muhitlarda ma`lum sedimentacion va reologik xususiyatlarga ega bo’lish qobiliyatini ham tadqiq qilish mumkin. Ammo, redukciya metodi va yaxlit yondashuv asosida, ya`ni DNK molekulasiga yaxlit molekula hamda elementlar to’plamidan iborat molekula deb qarab, unga xos bo’lgan barcha xossalarni bilish mumkin emasligini aniqlash qiyin emas. DNK molekulasini element sifatida tadqiq qilib, nisbatan yuqori darajada uyushgan tizimga kirgan taqdirimizdagina unga xos bo’lgan oliy «metayaxlit xossalar»ni ochib berishimiz mumkin. DNK molekulasi uchun bunday yuqori darajada uyushgan tizim bo’lib, tirik hujayra metabolizmining o’zaro bog’langan va tartibga solinuvchi jarayonlari tizimi xizmat qiladi.
Shuni qayd etib o’tish kerakki, bu erda DNKning immanent oliy, ya`ni «metayaxlit» xossalari to’g’risida so’z yuritilmoqda. Bu tirik organizmlarning molekulyar tarkibiy unsurlari haqidagi ilmiy bilimlarning rivojlanish tarixidan yaxshi ma`lum.
Darhaqiqat, XIX asrda tirik organizmlardan nuklein kislotalar va oqsilli jismlar ajratib olinib, turli-tuman kimyoviy eksperimental vaziyatlarda kimyoviy ob`ektlar sifatida tadqiq qilindi. Natijada, XX asrning o’rtalariga kelib ularning makromolekulalar sifatidagi tuzilishi va asosiy fizik-kimyoviy xossalari kashf etildi, ammo ularning oliy axborot va tartibga solish xossalari mazkur molekulyar (kimyoviy) ob`ektlarning tirik hujayradagi faoliyatini tadqiq qilish natijasidagina ochib berildi. Boshqacha qilib aytganda, faqat yuqorida zikr etilgan holatdagina biz genetik axborot tashuvchisi bo’lgan DNK molekulasida zohir xossalarni topish va nukleoidlarning ketma-ketligi ma`lum tabiatga ega guruhlar (azotli asoslar)ning tasodifiy to’plami emas, balki genetik kod ekanligini aniqlash imkoniyatiga ega bo’lamiz. Aynan shu erda biz «kontrredukciya tamoyili» deb nomlangan o’ziga xos bilish usuli yordamida DNKning oliy, «metayaxlit» xossalarini bilish imkoniyatini qo’lga kiritamiz. (Mazkur xossalar faqat tizimdagi muayyan ta`sirlar natijasida yuzaga kelmaydi, ular mazkur ob`ektga xosdir.)
Bu erda kontrredukciya tamoyili ob`ekt muqarrar tarzda o’zgarishi, takomillashishi va shu kabilar natijasida muayyan tizim tarkibiga kirganida qo’shimcha tarzda paydo bo’ladigan xossalarnigina emas, balki ob`ektga immanent bo’lgan bir qancha muhim xossalarni ham bilish imkonini beradi. Masalan, DNKning aminokislota ketma-ketligi qayd etilgan matrica sifatidagi xossalarini aniqlab, shundan so’ng alohida ajratilgan DNK bilan ishlash va genetik kodga qarab muayyan oqsillarning tegishli aminokislota ketma-ketliklarini aniqlashimiz yoki aksincha, alohida ajratilgan oqsillarning aminokislota ketma-ketliklariga qarab DNKdagi nukleoidlarning ketma-ketligini aniqlashimiz mumkin. Buning ustiga, DNK, RNK molekulalarining axborot va tartibga solish xossalari, tirik hujayra tizimlaridagi metokontrredukciyaga asosan aniqlangan fermentlarning biokatalitik hamda tartibga solish xossalari moddiy tarkibiga ko’ra ham, tashkil etilishiga ko’ra ham nativ («jonli») tizimlardan farq qiladigan sun`iy tizimlarda ro’yobga chiqarilishi mumkin.
Kontrredukciya tamoyilini tabiatshunoslik sohasida amalda qo’llash ob`ektlarning oliy xossalarini faqat statistik moddiy tizimlar yoki akciyalashtirish vaqti cheklangan tizimlar (masalan, sun`iy tashkil etilgan kimyoviy jarayonlar yoki alohida muayyan organizmlardagi jarayonlar)dagi ob`ektlarning oliy xossalarini tadqiq qilish bilangina cheklanmaydi. Metodning imkoniyatlari ancha keng, chunki kontrredukciya metodiga nisbatan uning yuqori darajada uyushgan tizimi, deganda zamon va makondagi har qanday, shu jumladan tadrijiy rivojlanayotgan tabiiy tizimni tushunish lozim. Zamon va makondagi tizim (yoki xususiy holatda makondagi temporal tizim)ni deganda biz zamonda ma`lum darajada o’zgaruvchi (noorganik, organik, ijtimoiy) tushunamiz. Biz uni ma`lum invariant belgilariga qarab, yaxlitlik hamda tadqiqotning ma`lum ob`ekti sifatida ajratamiz. Shunga o’xshash har qaysi tizim uchun elementar vaqt bo’lagi, ya`ni tizimida ko’rilayotgan o’zgarishlar ahamiyatsiz bo’lgan eng katta vaqt oralig’i tushunchasini muomalaga kiritish lozim. Mazkur vaqt bo’laklarining miqdori kosmologiya uchun ming va undan ortiq yillar, geologiya uchun o’nlab va yuzlab yillar, mikrobiologiya uchun bir-ikki generaciya davri (taxminan minutlar) bilan, kimyoviy genetika uchun sekundning ulushlaridan soatlargacha, jamiyat va madaniyat tarixi uchun esa o’nlab va yuzlab yillar bilan o’lchanadi.
Zamon va makondagi tizimlarda tadqiq qilinayotgan ob`ektning noma`lum oliy xossalari tizimda, nafaqat dolzarb moddiy, balki muvaqqat, tarixiy sabab va oqibat aloqalarining mavjudligi tufayli ham namoyon bo’ladi. Kimyoviy evolyuciya haqidagi ta`limot, molekulyar tuzilmalarning o’z-o’zini tashkil etish, tabiiy-tarixiy sharoitlarda tuzilish va sifat jihatidan murakkablashish qobiliyati haqidagi ta`limot yuqorida aytilgan tizimlarda kontrredukciya metodining ob`ektiv asoslari va imkoniyatlarini ochib beruvchi o’ziga xos misol bo’lib xizmat qiladi.
Molekulalarning muhim xossasi o’z-o’zini tashkil etish qobiliyati va kimyoviy evolyuciyani faqat kontrdedukciya yordamida aniqlash mumkin bo’ldi. Darhaqiqat, biologiyada XIX asrda vujudga kelgan evolyucion ta`limot tirik organizmlarning tadrijiy rivojlanishini retrospektiv tarzda ko’rib chiqishda faqat eng sodda bir hujayralilar va ularning molekulyar (sub`ektiv hujayrali) tarkibiy qismlaridan kelib chiqishi mumkin edi. Mazkur holat kosmologiyada rivojlanayotgan noorganik materiya darajasida tabiatning dastlabki evolyuciyasi g’oyasi bilan birga ilk biologik, ya`ni kimyoviy evolyuciya muammosining qo’yilishiga olib kelardi. Muhimi shundaki, ilmiy bilimning tarixiy-mantiqiy rivojlanishida dastlab kimyoviy evolyuciya muammosi qo’yildi, faqat shundan keyin o’z-o’zini tashkil etuvchi kimyoviy tizimlarni muayyan model’ asosida tadqiq qilishga kirishildi. Xullas, molekulalarning oliy xossasi o’z-o’zini tashkil etish qobiliyatini aniqlash kontrredukciya–molekulalarni tadrijiy rivojlanuvchi tabiiy-tarixiy tizimda ko’rib chiqish natijasi bo’ldi.