0 ‘ т к I r h o s h I m o V

112
О ‘tkir Hoshimov
-
Berdiyev! - dedi Koryagin siltanib. - Aytib qo‘y bu 
shallaqiga. Bugunoq erining oldiga oborib tiqib qo‘yaman!
Berdiyev taijimani tugatar-tugatmas xotin battar jazava- 
ga tushdi. Ikkalasini baravar silkitib, dod soldi.
- Qamoqqa olib bor, deyapti... - Berdiyev rangi o‘chib, 
ayolga allanima dedi. Insofga chaqirdi chog‘i. Ammo xotin 
esdan og‘ib qolganga o‘xshar, nuqul ikkala raqibini ayvon- 
dan yerga olib tushishga urinib, tortqilar edi. Umrida bunday 
xo‘rlik ko‘rmagan Koryagin g‘azablanib ketdi.
- Qo‘yvor, qanjiq! - dedi hayiqib.
Bola yig‘isi eshitildi. Uy ostonasida boyagi rangsiz qiz 
yalang‘och ukasini ko‘tarib turar, bola shovqin-surondan 
qo‘rqib uyg‘ongan shekilli, chirillab yig‘lar, rangsiz qizning 
ko‘zlari jiqqa yoshga to‘lgan, ammo indamasdi. Ayolning 
changak qo‘llari darhol bo‘shashdi. Gandiraklagudek chay- 
qalib borib, bolani qo‘liga oldi. Ho‘ngrab yig‘lab yubordi.
Berdiyev sholchada to‘nkarilib yotgan shlapasini olib 
kiydi. Koryagin galstugini to‘g‘riladi. ,,Isterichka!“ deb o‘y- 
ladi nafrat bilan.
Shu payt yonbosh tomondan g‘o‘ldiragan ovoz keldi.
- Nega ayol kishini haqorat qilasan, yigitcha?
Koryagin jahl bilan burilib qaradi. Tomoshaxo‘rlar ko‘-
payib ketgan, boyagi kampirlar-u bolalar orasida endi sal- 
la o‘ragan chollar, yosh ayollar, erkaklar ham ko‘rinar, qirq 
chog‘li olomon yarim doira yasab o‘shshayib turardi.
- Kim? Kim u gapirgan? - dedi Koryagin xezlanib.
Og‘ir sukunat cho‘kdi. Ruscha gapirgan odam qo‘rqdi
shekilli, miq etmadi. Olomon ham jim edi.
- Kim? - Koryagin dag‘dag‘a bilan ta’kidladi. - Qani, 
chiqsin buyoqqa!
Javob bo‘lmadi. Sallali chollar, uzun ko‘ylakli kampirlar 
ming‘ir-ming‘ir qildi.
- Xo‘p... men... - Nihoyat, orqaroqda turgan ayiqsifat 
erkak ikkilanib davradan chiqdi. - Men gapirdim, - dedi

---