0 ‘ т к I r h o s h I m o V

Uzun kechalar
107
ga o‘xshab ketardi. Bo‘y-bastimi, oppoq yuzimi... Yo‘-o‘q! 
Natasha bunaqa qiltiriq emas, rangi ham zahil emas, sog‘lom, 
o‘ktam...
Ayol yugurib kelib bolani qizning qo‘lidan oldi. Bag‘ri- 
ga bosgancha uyga kirib ketdi. Atlas ko‘ylakli qiz ayvon 
o‘rtasida to‘xtab Berdiyevga salom berdi. Koryagin uning 
ko‘zlarida kattalarga xos allanechuk chuqur ma’no borligini 
daf’atan idrok etdi. Berdiyev nimadir so‘ragan edi, qiz bir 
zum so‘zsiz, sadosiz tikilib turdi-da, biqinini changallagan 
ko‘yi uyga kirib ketaverdi.
Ichkaridan ayolning erkalovchi ovozi eshitilar, bola 
hamon g‘ingshib yig‘lar edi. „Eri qamalmasa bu ham Qah- 
ramon ona bo‘larmidi... Bir emas, beshta bola. Nima zaril? 
0 ‘nta nimjon bolani baxtsiz qilgandan ko‘ra, bitta sog‘lom 
bolaga baxt bergan yaxshi emasmi?“
Koryaginni yana xayol olib qochdi. Natashenka kich- 
kinaligida juda yig‘loqi edi. Er-xotin oqshomlari Sokol- 
nikiga chiqib, sayr qilishar, kolyaskani itarib borayotgan 
Olgaga, qizaloq hadeb yig‘layverganidan xunobi oshib 
baqirib berardi: „Men buni yolg‘iz o‘zim uchun tug‘dim- 
mi, yo o‘ynashdan orttirdimmi? Ovut bolangni!“ Kor­
yagin bir qo‘llab ,,lyu-lyu-lyu“ deb, kolyaskani beo‘xshov 
silkitar, ikkinchi qo‘li bilan xotinining yelkasidan quchib, 
taskin berardi: „Senga asabiylashish mumkin emas, jonim. 
Oxiri Natashenka uxlab qolar, er-xotin araz-tarazni unutib, 
uyga qaytishar (uylari parkka yaqin), lift chaqirib, o‘n 
to‘qqizinchi qavatga ko‘tarilishar, shunda Olga erkalanib 
uning bo‘yniga osilardi: ,,Bo‘ldi, Vasenka, endi hech ham 
tug‘mayman“.
...Nihoyat, ichkarida bola yig‘isi tindi. Ayol ayvonga 
chiqib xontaxta yoniga tiz cho‘kdi. Uzum boshlarini may- 
dalab, olishga undadi. Qiziq, uning nigohida na asabiylik, na 
jahl sezilardi. Go‘yo bolasini aravachada sayr qildirib, endi 
uxlatgan baxtiyor onadek xotiijam va osoyishta edi.

---

108