0 ‘ т к I r h o s h I m o V

О ‘tkir Hoshimov
„Oti Hilola ekan-da“, deb o‘yladi Marat. Lekin kotiba to- 
monga burilib qaramadi. Eshikni ohista yopib, chiqib ketdi.
- Kim u, Zamir? - dedi Hilola hozirgina yopilgan eshik- 
ka imo qilib. - Taniysanmi?
- Vuy, tanimadingmi? - Zamira xona o‘rtasida turib 
qolgan, sepkildor yuzi hamon lovullab yonar edi. - Marat 
Azizov shu-da! Kursimizda uchrashuv bo‘lganida ko‘rgan- 
man.
- Men bo‘lsam... - Hilola xijolatdan qizarib kitobchani 
qo‘liga oldi. - Hazillashyapti deb o‘ylabman.
- Urishdingmi?
- Qayoqdan bilay? - dedi Hilola bo‘shashib. - Men Ma­
rat Azizov katta kishi boisa kerak, deb yurardim.
- Voy, hali uylanmagan-ku. - Zamira bilag‘onlik qilib 
uning qoiidagi kitobni ko‘rsatdi. - Shu kitobda o‘zini 
yozgan-da! U doim o‘zining boshidan o‘tganlarini yozadi. -
Zamira bir nafas xayol surib turdi-da, so‘radi. - Kimda ishi 
bor ekan?
Hilola uning ko‘zidagi ayyor tabassumni ко‘rib, ataylab 
beparvo gapirdi:
- Qobil Qodirovichning oldiga kirmoqchi ekan.
Zamira sekingina uf tortdi:
- Men ministr bo‘lsam, uning iltimosiga darrov xo‘p 
derdim... Chiroyli-a? - Hilola o‘zining qizara boshlaganini 
payqab, deraza tomonga qarab oldi.
- Bor, xonangga chiq!
Zamira qarsak chalib kulib yubordi.
- Ehtiyot bo‘l, Marat Azizovning muxlislari ko‘p.
Hilola unga qayrilib qaramas, ammo shu tobda qila-
yotgan tegajakligi yoqar edi. U kitobchani shoshilinch 
varaqlar, bir narsani o‘ylardi. ,,0 ‘zining boshidan o‘tgan- 
larini yozar ekan-da“. Hilola Maratning boshqa hikoyala- 
rini ham o‘qigan, har gal yangi qo‘shiq eshitganday rohat 
qilib, hayajonlanib o‘qigan edi.

---

Uzun kechalar
133
„Nega chorshanbada kelasiz dedim, - deb o‘yladi u dera- 
za ortida ohista silkinib turgan sarg‘ish chinor yaproqlaridan 
ko‘z uzmay. - Dushanbada ham qabul bor edi-ku“.
* * *
Chorshanba degan kun Hilolaning xayolida hech qa­
chon shunchalik ko‘p charx urmagan edi. U tong otishi-yu, 
kech kirishini hech qachon shunchalik orziqib kutmagandi. 
Ora-chora Zamira kirib qolar, xuddi Hilolaning ko‘ngli- 
dagini bilib turganday Marat Azizovdan gap ochar, har sa­
fari „Ehtiyot bo‘l, yozuvchining muxlisi ko‘p bo‘ladi“, deb 
qo‘yar edi.
Hilola parvo qilmadi. U yozuvchilar go‘zallikni yaxshi 
ko‘radilar, deb ko‘p eshitgan. „Shundoq ekan, bo‘pti-da, 
Hilola chiroyli qiz“.
0 ‘sha kuni u o‘ziga oro berdi. Sochini chiroyli qilib tur- 
makladi. Yangi kofta kiydi.
Marat kirib kelganida u derazadan sershovqin ko‘chani 
tomosha qilib turar edi. Ammo eshikni ochgan kishi xuddi 
shu - Marat ekanligini ichki bir tuyg‘u bilan sezdi-yu, sekin 
burilib qaradi.
Yuragi tipirchilab urib ketganini, yuzlari lovullab yo- 
nayotganini payqab, beixtiyor jilmayib qo‘ydi.
- Mumkinmi? - Marat xuddi o‘sha kundagidek oq ko‘y- 
lak, qora shim kiyib olgan, eshik tutqichidan ushlab turardi.
- Keling, - Hilola ovozi titrab, salom berdi.
Marat bo‘sh stullarga qarab so‘radi.
- Mening navbatim keldimi?
- Qobil Qodirovich chet elga ketdilar, - dedi Hilola 
xotirjam gapirishga urinib. - 0 ‘n besh kunlardan keyin ke- 
ladilar.
- Mayli, o‘n besh kundan keyin kelaman.
U endi burilib ketayotgan edi, Hilolaning ko‘zlarida al- 
laqanday savol borligini bilib to‘xtadi.

---

134